Freedom Essay 13

 

De WTM doof-effect cursus

 

Beknopte introductie

In de volgende zeer korte video introduceert Jeremy Griffith de World Transformation Movement doof-effect cursus. De cursus bestaat uit een reeks interactieve presentaties die zijn ontworpen om de historische angst weg te nemen die het lezen over de menselijke conditie zo moeilijk maakt, en om je in staat te stellen toegang te krijgen tot het fabelachtig verlichtende begrijpen ervan! Bekijk deze cruciale interactieve presentaties na de introductie.

 

Make and see comments here

 

De transcriptie van de
introductie van de WTM doof-effect cursus

 

Door Jeremy Griffith, 2018

 

(Merk alsjeblieft op, de interactieve video’s die de WTM doof-effect cursus vormen, vind je meteen onder deze transcriptie.)

 

Welkom bij de doof-effect cursus van de World Transformation Movement. Zoals ik in Video/Freedom Essay 11 uitlegde, hebben mensen in zulke extreme angst geleefd voor het onderwerp van onze gruwelijk beschadigde of ‘gevallen’ menselijke conditie dat wanneer het verzoenende begrijpen ervan eindelijk arriveert—zoals nu is gebeurd—die historische angst het lezen over de menselijke conditie extreem moeilijk maakt. Zodra de menselijke conditie ter sprake komt, wordt de geest van bijna elke persoon onbewust alert op het feit dat hij wordt meegevoerd naar een volledig verboden gebied en ten gevolge daarvan wat er wordt gezegd begint te blokkeren. Je geest zal het moeilijk vinden op te nemen of te horen wat er gezegd wordt; hij zal lijden aan een ‘DOOF-EFFECT’ voor wat er wordt gepresenteerd, met als tragische consequentie dat je het fabelachtig opluchtende begrijpen dat je bevrijdt van de gruwel van de menselijke conditie en je transformeert, niet zult ontdekken!

Het is dan ook duidelijk dat het oplossen van dit probleem van het ‘doof-effect’ dat het lezen over de menselijke conditie aanvankelijk veroorzaakt, van cruciaal belang is—en in Video/F. Essay 11 heb ik een aantal opties naar voren gebracht om het op te lossen. Verreweg de meest effectieve methode was de vierde optie, waarbij je door het ‘doof-effect’ heen wordt geholpen door iemand herhaaldelijk door de verklaring van de menselijke conditie te laten gaan, en te laten zien hoe het meedogend en dus veilig elk aspect van menselijk gedrag doorgrondt—of het nu gaat om politiek, religie, de relatie tussen mannen en vrouwen, enzovoort.

In deze gesprekken, terwijl het de verantwoordelijkheid van de uitleg is om de aandacht van de luisteraar vast te houden, is, zeer belangrijk, wat er ook gebeurt dat hun angst voor de kwestie van de menselijke conditie wordt geërodeerd. Precies hoe effectief dit proces van eroderen van het ‘doof-effect’ is, blijkt uit de volgende opmerking die mensen bijna altijd maakten na het kijken maar een paar van de typische presentaties over de menselijke conditie die ik vaak gaf: ‘Dat was deze keer een veel betere presentatie dan vorige keer Jeremy, de uitleg en beschrijvingen waren zo veel gemakkelijker te volgen.’ Naar waarheid, aangezien deze lezingen vrijwel identiek waren, was wat dramatisch verbeterd was eigenlijk niet de kwaliteit of inhoud van de presentatie, maar het vermogen van de luisteraar om wat er werd gezegd op te nemen of te ‘horen’.

Vanaf 2019 zal ik interactieve introducerende gesprekken voeren over de menselijke conditie met vrijwilligers voor wie de informatie nieuw is, en in de loop der tijd zal een verzameling van de meest nuttige van deze discussies hier worden opgenomen om de WTM doof-effect cursus te vormen.

Alvorens te beginnen naar de interactieve videopresentaties te kijken, die specifiek zijn ontworpen om het ‘doof-effect’ te eroderen, is het belangrijk dat je deze 4 stappen volgt (als je dat nog niet hebt gedaan):

 

• Ten eerste, kijk of lees of luister (als podcast) naar de korte Video/F. Essay 3: De verklaring van de menselijke conditie;

 

• Ten tweede, kijk/lees/luister naar Video/F. Essay 4: De verhandeling ‘instinct vs. intellect’ is duidelijk;

 

• Ten derde, kijk/lees/luister naar Video/F. Essay 11: De moeilijkheid van het lezen van VRIJHEID;

 

• Ten vierde, kijk/lees/luister naar Video/F. Essay 12: De samenvatting van een uur die de WTM Doof Effect Cursus introduceert.

 

Nadat je deze 4 introducerende presentaties van het probleem van, en de oplossing voor, het ‘doof-effect’ hebt bekeken/gelezen/beluisterd, raden we je aan om naar de volgende interactieve presentaties te kijken en te blijven kijken tot de tijd dat je merkt dat je effectief kunt lezen en discussiëren over de menselijke conditie—waarna je verder kunt gaan met lezen/kijken/luisteren naar een van de andere presentaties op onze website.

Houd er rekening mee dat deze interactieve presentaties regelmatig worden toegevoegd en verbeterd, dus om de laatste verzameling interactieve presentaties te zien, kijk altijd deze Video/F. Essay 13 na op onze website.

We zullen de interactieve gesprekken beginnen met de volgende video van een presentatie van de biologische verklaring van de menselijke conditie die ik in 2014 aan een focus-groep in Sydney gaf. (Zoals benadrukt zullen binnenkort meer interactieve gesprekken volgen.)

 

Interactieve presentatie 1:
2014 Focus Group Video

 

 

De transcriptie van interactieve presentatie 1:
2014 Focus Group Video

 

Deel 1 Jeremy Griffith introduceert VRIJHEID

Jeremy Griffith: Nou, ik ben dus de auteur van het boek VRIJHEID: het einde van de menselijke conditie [FREEDOM: The End Of The Human Condition; VRIJHEID is in het Nederlands online beschikbaar als .pdf document op www.wtmnetherlands.com/freedom]. Ik ben bioloog, maar interessant genoeg staat op de omslag van het boek een citaat van professor Harry Prosen, voormalig voorzitter van de Canadian Psychiatric Association—hij is een van ‘s werelds toonaangevende psychiaters en hij zegt dat dit ‘Het boek dat de wereld redt’ is. Dus dat is een boude bewering, en op de achterkant van het boek staat Professor Prosen’s uitleg van die bewering, die luidt, dit boek ‘neemt de mensheid van een staat van verbijstering over de aard van menselijk gedrag en bestaan naar een staat van diepgaand begrijpen van ons leven’. Hij stelt ook dat dit begrijpen van menselijk gedrag zo schitterend opluchtend is dat het ‘alle pijn, lijden, verwarring en conflicten van de wereld zal laten wegvloeien. Dit is het—HET BOEK DAT DE WERELD REDT!’ Dus dat is nogal een verbazingwekkende uitspraak van een van ‘s werelds toonaangevende psychiaters. [Je kunt een fragment uit Professor Prosen’s Introductie van VRIJHEID lezen in F. Essay 19.]

 

 

Het uitgangspunt van het boek, zoals Professor Prosen zei, is om menselijk gedrag te verklaren, om het ten slotte begrijpelijk te maken—ons leven, onszelf, begrijpelijk te maken vanuit het diepste niveau, want er is deze enorme kwestie aangaande mensen: we zijn capabel tot zulk tegenstrijdig gedrag als een katje redden dat vastzit in een boom, maar vervolgens kinderen molesteren; we duiken een woeste stroom in om een persoon in nood te redden, maar doden vervolgens mensen in oorlogen. De paradox van de menselijke situatie is onmiskenbaar, het is daarbuiten gewoon de krankzinnigheid van alles, en we bereiken het eindspel waar we een diepere analyse van de menselijke situatie nodig hebben [zie F. Essay 55 over de eindspelstaat die het menselijk ras nu heeft bereikt]. Dat is wat Professor Prosen zegt dat dit boek doet—het levert die diepere analyse. Dit is het boek dat de wereld redt, zoals hij op de achterkant van het boek uitlegt, omdat het deze donkere hoek ingaat en het doorgrondt.

 

Deel 2 Het ‘doof-effect’ — Onze angst voor de menselijke conditie overwinnen

Het doel van deze focus-groepen is allereerst om de reactie van mensen op het boek te krijgen; je er vrij naar te laten kijken en te zien hoe je erop reageert en dan over dit onderwerp van de menselijke conditie te praten en te proberen je wat meer vertrouwd met het onderwerp te maken. Het probleem is dat mensen gewoonlijk het ‘doof effect’ probleem tegenkomen wanneer je over de menselijke conditie begint te praten [zie F. Essay 11 voor meer over het ‘doof-effect’]. Het is een zeer moeilijk onderwerp! Je kunt hogere natuurkunde of wiskunde of zo studeren, en daar krijg je hoofdpijn van! Maar er is werkelijk niets zo angstaanjagend als het probleem van ons, onszelf; de menselijke conditie. Dus dat is waar ik het over wil hebben.

Elk menselijk gedrag wordt feitelijk aangedreven of beïnvloed door onze angst voor de menselijke conditie. Dus dit boek zal een uitleg presenteren van menselijk gedrag die transformerend is–zo effectief inzichtelijk en diepgaand is het–maar die uitleg is gebaseerd op het begrijpen van onze angst voor de menselijke conditie, en het probleem is dat, als ik over de menselijke conditie begin te praten om ons gedrag te verklaren, de menselijke geest het blokkeert—het is een ‘onmogelijke’ situatie.

 

 

Stel je een groep mensen voor die allemaal lijden aan een slangenfobie en ik een boek heb geschreven waarin wordt uitgelegd hoe ze hun slangenfobie kunnen oplossen, maar ze weten niet dat ze een slangenfobie hebben, tot het punt dat ik zeg, ‘Nou, waarom ga je niet naar buiten? Waarom blijf je altijd binnen?’ En ze komen met een belachelijk excuus als: ‘O, het komt omdat we van tapijten en vierkante muren en deuropeningen houden; wist je eigenlijk dat mensen door deuropeningen rechtop zijn gaan lopen?’! Deze groep heeft al deze theorieën gebaseerd op de oneerlijke wereld waarin ze leven, omdat ze zich niet bewust zijn van hun fobie. Dus ik probeer ze dit boek te laten lezen over hun slangenfobie en ik moet ze eerst introduceren aan het feit dat ze deze fobie hebben, anders zullen ze niet kunnen horen wat ik zeg! Dus, ik zette een foto van een slang voorin het boek en ik legde het boek voor hen, in de veronderstelling dat dit hun slangenfobie zal oplossen. Ze openen het boek, zien de afbeelding van de slang, slaan het boek dicht en zeggen: ‘O, maar dat ga ik niet lezen!’

Dus ik ben vastgelopen—hoe zorg ik ervoor dat mensen zich bewust worden van het feit dat dit probleem van het ‘doof-effect’ werkelijk bestaat? De twee manieren om het probleem op te lossen, is ten eerste om iemand over het ‘doof-effect’ te laten praten en hen vertrouwd te maken met het idee, wat ik nu ga doen. De tweede manier om het op te lossen is door het materiaal opnieuw te lezen en geduld te hebben omdat het ‘doof-effect’ zal gaan verdwijnen, de mist zal gaan oplossen. Je zult verbaasd staan hoeveel ‘doofheid’ er is wanneer je voor het eerst begint te lezen over dit historisch verboden rijk van de menselijke conditie. Dus om het ‘doof-effect’ te boven te komen, moet ik mensen aansluiten op de reactie die in hun geest gaande is, zodat ze het gewaar beginnen te worden, en niet alleen dat, maar dat ‘doof-effect’ beginnen te eroderen. Luisteren naar mij die erover praat zal je verondersteld op je gemak stellen over het onderwerp en je onderbewuste geest zal zich ontspannen en in staat zijn om de discussie op te nemen wat hij aanvankelijk niet kon.

Als je naar de website van het boek gaat, zul je daar een video zien van mij in gesprek met journalist en omroepmedewerker Brian Carlton. [zie Video/F. Essay 6: Schitterend verlichtende discussie. In aanvulling op de discussie tussen Brian en Jeremy in Video/F. Essay 6, verschijnt Jeremy’s volledige interview met Brian hieronder als Interactieve presentatie 2 in deze WTM doof-ffect cursus].

 

 

Brian was de gastheer van een populair radioprogramma op Triple M in Sydney, waar hij bekend was als de ‘Spoonman’ [omdat hij de gevestigde orde altijd aan het ‘omroeren’ was!]. Hij heeft jaren geleden mijn boek A Species In Denial gelezen en het heeft hem enorm geholpen. In de video vertelt hij daarover en hoe hij leed aan dit ‘doof-effect’ probleem. Het kostte hem wat tijd om er doorheen te komen, maar toen hij dat eenmaal had gedaan zei hij: ‘Ik herinner me dat toen ik een van je boeken voor het eerst las ik een fase doormaakte waarin ik het niet helemaal begreep. Ik kreeg er ongeveer de helft van mee en het was een beetje verwarrend en een beetje dom, maar ik gaf het niet op. En na verloop van tijd begonnen je verklaringen helder te worden en ze werden heel logisch voor mij…Het proces van het je ontdoen van de ontkenning is het moeilijke deel, maar heb je dat eenmaal gedaan dan worden de antwoorden overduidelijk…Het is een intellectuele openbaring; Ik heb een meer compleet begrijpen van mezelf, van iedereen om me heen, de samenleving als geheel, de manier waarop de planeet werkt. Het is een revelatie! Ik gebruik dat niet in een religieuze zin, het is iets meetbaar anders, maar het maakt een soortgelijke indruk op je. Je wordt de volgende morgen wakker je veel sterker voelend, beter in staat om met de wereld om te gaan, omdat jouw niveau van begrijpen ervan zo veel hoger is…Het is heel eenvoudig, het is niet moeilijk. Het eindproces is gemakkelijk en geruststellend en kalmerend en zelf-accepterend. Daar komen is het moeilijke deel, heb je eenmaal de revelatie dan is de helderheid ervan haast euforisch…wanneer je het snapt, het is een gebeurtenis. Je herinnert je de dag nog, je herinnert je het deel van het boek, je weet nog wanneer het gebeurde, het blijft je bij…Onderschat niet in hoeverre je werk mij heeft beïnvloed in termen van hoe ik denk over wat ik zie, hoe ik gedrag interpreteer. Ik heb het vermogen opgebouwd om in de eerste vijf of zes seconden van een gesprek [als gastheer van een radioprogramma] te kunnen bepalen hoe een persoon is…het doorsijpelen ervan naar het dagelijks leven en menselijke relaties en ervaringen van alledag is enorm waardevol geweest.’

Dus het is heel echt. Brian las het maar hoorde het niet—hij had er geen toegang toe, maar hij kwam op een punt waar het ‘doof-effect’ voldoende was geërodeerd en toen begon hij het echt te absorberen; en toen raakte hij ongelooflijk opgewonden. Zelfs zozeer, dat je hem hoort zeggen, als gastheer van een praatprogramma op de radio: ‘Ik heb dit vermogen opgebouwd om in de eerste vijf of zes seconden van een gesprek te kunnen bepalen hoe een persoon is.’ Hij is al jaren op de radio, hij is als Wolfman Jack [een beroemde Amerikaanse DJ uit de 1960er jaren]. Het verandert je hele wereld wanneer iemand eindelijk het raadsel van de menselijke aard kan verklaren, waarom we zijn zoals we zijn. En wat ik wil zeggen is dat het horen van de verklaring waarom we zijn zoals we zijn, sterk beïnvloed wordt door onze angst voor de menselijke conditie, dus moet ik de lezers aansluiten op de kwestie van de menselijke conditie. Dus dat is mijn dilemma; hoe dat te doen.

 

Deel 3 Menselijke ontkenning: Plato’s grot-allegorie

Dus ik wil je gewaar maken van hoe echt onze ontkenning, onze blokkering is. Er is een veel betere analogie dan de slangenfobie en die komt van Plato [zie Video/F. Essay 11 voor meer over Plato’s analogie]. Nou, Plato wordt beschouwd als de grootste filosoof aller tijden en hij leefde ongeveer driehonderdzestig jaar voor Christus in de Gouden Tijd van Griekenland. Dat is lang geleden, dus wat hij te zeggen heeft, moet behoorlijk geweldig zijn. Alfred North Whitehead, zelf een van de grootste filosofen van de twintigste eeuw, beschreef de hele filosofie (filosofie zijnde de studie van ‘de waarheden die ten grondslag liggen aan alle werkelijkheid’ [Macquarie Dictionary, 3rd edn, 1998]) als zijnde niet meer dan ‘een reeks voetnoten bij Plato’ (Process and Reality [Gifford Lectures gegeven in de University of Edinburgh tijdens de sessie 1927–28], 1979, p.39 van 413). Dus dat is een verbazingwekkende verklaring; hij zegt dat Plato de meest diepzinnige en effectieve denker was over ‘de waarheden die ten grondslag liggen aan alle werkelijkheid’, dus ik denk dat de grote vraag in onze geest moet zijn: ‘Wat heeft Plato in hemelsnaam geschreven of gezegd dat het zo verdomd diepzinnig was dat het al het andere dat sindsdien is geschreven of gezegd, tot niet meer dan voetnoten maakt bij alles wat hij heeft geschreven of gezegd?’ Het is een zeer interessante vraag.

 

 

Nou, het meest bewonderde werk van Plato is de dialoog van The Republic en in het centrum van The Republic is de volgende allegorie van mensen die in een grot zijn opgesloten. En ik suggereer, en ik zal jullie ter bevestiging een paar citaten voorlezen, dat Plato zegt: ‘Ik kijk naar de hele wereld en ik wil u het essentiële vertellen dat er gebeurt: iedereen leeft diep ondergronds in de grot van ontkenning, niet in staat om de schitterende waarheid van de zon buiten de grot onder ogen te zien.’ Dus hij zegt, net als ik, dat als je menselijk gedrag wilt begrijpen, het grootste probleem is dat we diep ondergronds in ontkenning leven. Dat is het meest diepgaande inzicht in onszelf.

Toen ging hij onmiddellijk verder met spreken over het ‘doof-effect’, en hij beschreef wat er gebeurt als iemand ‘uit de grot ontsnapt naar het licht van de dag’ en ‘voor het eerst de echte wereld ziet en terugkeert naar de grot’. Om de grot-gevangenen te helpen ‘ontsnappen naar de zonovergoten omgeving buiten de grot [wat] de overgang naar de echte wereld symboliseert…wat het gepaste object van kennis is’ (Encarta Encyclopedia, geschreven door prof. Robert M. Baird, ‘Plato’, zie www.wtmsources.com/101), om begrijpen te vinden van waarom we in een grot leven, begrijpen van onze angst voor de menselijke conditie.

Dus iemand komt uit de grot en schrijft een boek over wat er in de grot gebeurt, en gaat dan naar binnen om te zeggen: ‘Dit is de verklaring die jullie uit de grot zal bevrijden’, wat precies is wat dit boek VRIJHEID doet. En wat gebeurt er? Zoals Plato schreef: ‘het zou pijn doen aan zijn [de gevangene van de grot] ogen en hij zou terugkeren en zijn toevlucht nemen tot de dingen die hij kon zien [zijn toevlucht nemen tot alle oneerlijke, illusionaire verklaringen voor menselijk gedrag waaraan we gewend zijn geraakt door de menselijke conditie-ontwijkende, mechanistische wetenschap], die voor hem veel duidelijker zouden lijken dan de dingen die hem worden getoond. En als hij met geweld de steile en rotsachtige helling [uit de grot van ontkenning] zou worden opgesleurd en niet losgelaten voordat hij het zonlicht in was gesleurd [de waarheidsgetrouwe, echte beschrijving van onze menselijke conditie was getoond], zou het een pijnlijk proces zijn, waartegen hij veel bezwaar zou hebben, en wanneer hij in het licht zou komen zouden zijn ogen zo overweldigd zijn door de schittering ervan dat hij geen één van de dingen zou kunnen zien waarvan hem nu werd gezegd dat ze echt waren.’ Veelzeggend voegde Plato er vervolgens aan toe: ‘Zeker niet aanvankelijk. Omdat hij zou moeten wennen aan het licht voordat hij dingen in de wereld buiten de grot zou kunnen zien.’ (Zie par. 83 van VRIJHEID of je kunt al deze citaten gemarkeerd zien op de plek waar ze daadwerkelijk voorkomen in The Republic op www.wtmsources.com/227.)

 

 

Dus leven we met deze povere, oneerlijke, op ontkenning gebaseerde, levend-en-ons-verbergend-in-een-grot versie van de wereld, niet de ware, grotere wereld buiten de grot die echt en diepgaand is. Wat zei Brian Carlton?: ‘En na verloop van tijd werden je verklaringen helder en sneden veel hout voor mij…Het proces van het je ontdoen van de ontkenning is het moeilijke deel, maar als je dat eenmaal hebt gedaan, worden de antwoorden overduidelijk…Het is een intellectuele openbaring’. Dit boek heeft een zeer opwindend voordeel voor de mensheid MAAR, hoe krijg je er toegang toe? De sleutel is om er met je over te praten en je rond te leiden in deze verboden kamer totdat je er wat vertrouwder mee bent en na een tijdje kun je beginnen te acclimatiseren en ‘gewend raken aan het licht’ zoals Plato zei. Dus dat is de bedoeling van dit gesprek, om over dit verboden onderwerp te praten en ons te bevrijden van ons diepe onvermogen om er toegang toe te hebben. Ik moet je helpen die ontkenning te overwinnen, een begin maken met het eroderen ervan, je vertrouwd maken met dit verboden rijk en dan kun je beginnen met het lezen van het boek en hopelijk zal het gewoon heel opwindend zijn!

Een van de leden van de focus-groep die eerder deze morgen werd gehouden, zei: ‘O, ik gaf het materiaal aan mijn vader, die advocaat is en hij las een pagina en zei: “Dat ga ik niet lezen”, en ik gaf het aan mijn vrouw en ze zei: “Dat lees ik niet.”‘ Een andere deelnemer aan de focus-groep kwam vanmorgen niet eens opdagen, zeggend dat het boek vreselijk was en slecht opgebouwd. Als je niet weet waarom je er geen toegang toe hebt, kun je het alleen maar wijten aan de presentatie. Dus mensen zeggen gewoonlijk dat het te complex is, te compact, te lang, te slecht geschreven. Mensen sturen me feitelijk de-mails, echt boos, zeggend: ‘Kun je me een samenvatting sturen zodat ik kan begrijpen wat je hier in hemelsnaam probeert te zeggen?’; ze kunnen het gewoon helemaal niet ‘snappen’.

Mensen zullen ook naar elk onderwerp komen met hun vooringenomen filosofie—je loopt niet zonder benen op de wereld rond, je probeert haar zo goed mogelijk te doorgronden, toch? En dus is er ook nog dat probleem, je moet het verzoenen met jouw bestaande verklaringen en inzichten. En dan zijn er veel aanpassingen, heel wat, maar de diepste en moeilijkste aanpassing, die we ons niet eens gewaar zijn, is dit equivalent aan een slangenfobie of Plato’s ‘grot’ van ontkenning waar we de waarheid niet onder ogen kunnen zien. Maar ik wil over de waarheid praten. Ik heb het niet over hoe je moet voetballen of zoiets, ik heb het over dit meest donkere onderwerp van alle en vraag jullie om de diepere hoek van onszelf in te gaan en dat is echt eng. Wanneer we die hoek ingaan, zoals we zo zullen doen, is het behoorlijk moeilijk. En dat is waar dit boek heengaat, recht naar wat Joseph Conrad het Heart of Darkness noemde in zijn klassieke roman uit 1902. Er is een film van gemaakt, Apocalypse now met Marlon Brando als een van de hoofdpersonen, Kurtz, die stroomopwaarts over de Congo-rivier het Hart van Duisternis in reist en krankzinnig wordt. Het is een metafoor voor de donkere hoek in onszelf en Kurtz schreeuwt [de beroemde zin] ‘De gruwel! De gruwel!’ uit, in erkenning van de gruwel van onze enorm verstoorde conditie. Zonder begrijpen van de menselijke conditie deze donkere hoek van onszelf binnengaan kan tot krankzinnigheid leiden. Dus geven we er allemaal de voorkeur aan om ver van de metaforische Congo-rivier te blijven, en stuiteren liever rond op het strand met onze parasols die nergens in de buurt van het verdomde ding komen; niemand wil zich stroomopwaarts van de rivier het Hart van Duisternis in wagen.

 

 

Er staan veel metaforen in mijn boek. Een persoon uit een vorige focus-groep zei dat hij dol was op de striptekening door Michael Leunig van auto’s die de stad instromen, langs een grote lange snelweg naar een enorme metropool van krankzinnigheid meegesleept en bij een afslag naar links staat: ‘Waarheid en Schoonheid Linker Baan’, met deze kleine eenzame individu op zijn fiets die die kant uit trapt. Net zoals hier uit het raam [in Sydney], een enorme metropool in een staat van krankzinnigheid en chaos, wraakzucht en smerigheid, en niemand probeert erin door te dringen, erachter te komen, en toch is er die ene eenzame individu die naar de linkerbaan peddelt, op weg naar een heel ander rijk om te proberen door te dringen in het hart van duisternis, deze angstaanjagende kwestie van ons, en terug te komen met een paar echte antwoorden, en dat is wat dit boek heeft gedaan.

 

 

Deel 4 Berusting — De angst voor adolescentie

Het uitleggen van ‘Berusting’ is de krachtigste manier die ik ken om je opnieuw aan te sluiten op de extreme gruwel en angst voor de menselijke conditie [F. Essay 30 levert nadere uitleg van het proces van ‘Berusting’, en zie hoofdstuk 2.2–2.3 van VRIJHEID voor de hoofdpresentatie]. Want als je kijkt naar wat er met kinderen gebeurt, worden we niet levend in de grot van Plato geboren. Wanneer we geboren worden, zijn we er buiten, onschuldig en vrij. En dan gaan we deze wereld in die niet ideaal is, zoals we instinctief verwachten dat zij moet zijn—er is iets enorm verkeerd aan. Dus, geleidelijk, tegen de tijd dat kinderen de ‘stoute negens’ bereiken, wordt al het menselijke leven, inclusief hun eigen gedrag, steeds meer verbijsterend en verontrustend en hun verwarring en frustratie is zodanig dat ze zelfs kwaad diegenen om zich heen beginnen te treiteren en te intimideren–wild uithalend naar de onvolkomenheden van het leven. Maar rond de leeftijd van 12 jaar gebeurt er iets heel significants: ze ontnuchteren en ze beseffen dat ‘uithalen’ in frustratie ze nergens gaat brengen. Ze zeggen tegen zichzelf: ‘Ik moet gaan zitten en proberen dit uit te zoeken; ik moet proberen te begrijpen waarom de wereld niet perfect is, want als ik het niet begrijp, raak ik alleen maar steeds meer verontrust.’ Dus er is psychologisch een enorme verandering tussen kindertijd en adolescentie—we veranderden feitelijk de naam, heb je je ooit afgevraagd waarom die afbakening plaatsvond? Je verandert van een protesterend, demonstratief, ondeugend, extravert kind in een ontnuchterde, diep introspectieve adolescent. Er is een grote verandering en zelfs ons schoolsysteem herkent het: je gaat van de lagere school naar de middelbare school, in herkenning van deze enorme verandering.

 

 

Rond de leeftijd van 12 jaar begint het brein van het kind steeds meer na te denken over de onvolkomenheid van de wereld, en dit denken gaat steeds dieper. En je leert snel dat volwassenen er om de een of andere reden niet eens over willen praten en dat ze allemaal, lachend en een dapper gezicht opzettend, glimlachend en nieuwe blauwe schoenen kopend en maar doorgaand, rond stuiteren, toch? Dus je leert snel dat de wereld helemaal onecht en nep is en je wilt er niets van weten, wat betekent dat je in je eentje nadenkt over al deze gruwelen. Je valt ‘s avonds in slaap terwijl je erover nadenkt. En dan, rond je 14e, beginnen de vragen echt diep en echt serieus te worden en begin je de confrontatie met de menselijke conditie niet alleen buiten je aan te gaan, maar ook innerlijk; je begint te proberen de donkere kant van jezelf te begrijpen: de boosheid, het egocentrisme, de onverschilligheid voor anderen, de frustraties, enz. Wanneer je die vraag onder ogen probeert zien of je een zinvol en waardevol persoon bent of niet, dan zou je als je echt eerlijk bent en vol zit met al deze boosheid, egocentrisme en onverschilligheid, tot de conclusie kunnen komen dat je wel geen waardevolle persoon moet zijn en dat is een angstaanjagende conclusie.

Dus op een bepaald punt in deze reis wordt het proberen om de menselijke situatie te overbluffen, ondraaglijk. En dat is het moment van Berusting, dat je besluit die hoek nooit meer te bezoeken, omdat het gewoon te angstaanjagend is. Het liedje van de Beatles, Let It Be—consequent verkozen tot een van de populairste liedjes van de twintigste eeuw—is eigenlijk een hymne aan deze behoefte die adolescenten historisch gezien hebben gehad, als ze werden geconfronteerd met het ondraaglijke ‘uur van duisternis’ dat kwam van het worstelen met de kwestie van alle ‘mensen met een gebroken hart die leven in de wereld’, tot ‘laat het’ ‘tot morgen’ wanneer ‘er een antwoord zal zijn’ (Lennon/McCartney, 1970). Het is ongelooflijk eerlijk. Ik denk dat het geschreven is door Paul McCartney hoewel het normaliter John Lennon was die de echt diepzinnige dingen schreef.

 

Deelnemer (Anna): Het was Paul, ja.

 

Jeremy: Hoe dan ook, ‘laat het’; ga daar niet heen, geef het op, probeer dat niet onder ogen te zien; op een dag ‘zal er een antwoord zijn’. Met die woorden  zegt McCartney dat er op een dag een begrijpen van de menselijke conditie zal zijn, zegt hij dat mensen op een dag niet zullen hoeven te berusten.

 

Deelnemer (Tabatha): Dus is Berusting zoals acceptatie?

 

Jeremy: Het is acceptatie van de wereld zoals die is en dat je die nooit zult doorgronden en als je dat probeert te doen, je jezelf alleen maar een allemachtige hoofdpijn zult geven.

 

Tabatha: Nou, dat is een extreme reactie.

 

Jeremy: Ja, maar dat is waarom ik eerder die beschrijvingen heb gegeven. Een van jullie zei dat de verklaring van Berusting een beetje langdradig werd, te veel voorbeelden gevend, maar het is zo belangrijk omdat als je jezelf erin ondergedompeld laat worden, bijna iedereen zich herinnert daar te zijn. We hebben er al deze oneerlijke excuses voor, maar ouders kunnen niet omgaan met kinderen in die jaren dat ze 13, 14, 15 zijn, omdat ze onbereikbaar zijn. Ze spelen hun headbangende muziek af in hun slaapkamer en als je met ze probeert te praten, bijten ze gewoon je hoofd eraf, dus ouders leren om het op te geven.

 

Tabatha: Nou, hormonen helpen niet bij het hebben van de gevoelens en wat met de gevoelens te doen.

 

Jeremy: Nou, dat is het traditionele excuus, om de hormonale verandering die gepaard gaat met de puberteit, te wijten aan zogeheten ‘puberteit blues’—het is zelf-onthullend—’blues’ betekent depressie, en veel mensen krijgen de ziekte van Pfeiffer en zij wijten dat aan hormonen, het een puberteit-gerelateerde ‘zoenziekte’ noemend. Nou, als je daar gewoon over nadenkt, is het een ‘grot’-excuus. We hebben al deze onzin verklaringen, gebaseerd op leven in de grot van ontkenning. Denk aan wat ik zei in de slangenanalogie: ‘O, mensen gingen rechtop staan vanwege deuropeningen’, het is gewoon onzin! Ze zijn niet bereid om naar buiten te gaan–waarheidsgetrouw over de wereld na te denken—ze leven met hun angst voor slangen maar ontkennen dat ze bang zijn. Dus levend als grotbewoners, hebben we al deze theorieën, hebben we de kunst van onzin of ontkenning onder de knie. We hebben een excuus voor alles en we wijten het snel aan, net zoals jouw brein dat ging doen, dat het een hormonale verandering is.

 

 

Tabatha: Nou, ik beschouw het niet als een excuus. Ik zie het gewoon als een extra obstakel.

 

Jeremy: Ja, goed.

 

Tabatha: En natuurlijk, net als je boek, zeg je dat het op die leeftijd is, ik denk dat zelfs ik dat weet, dat ik begon na te denken over mijn plaats in de wereld; het is niet gewoon ‘de wereld draait om mij’ en hoe ik de wereld ga beïnvloeden. Dus hormonen bestaan, de puberteit bestaat.

 

Jeremy: Ja.

 

Tabatha: Dus die diepere gedachten al hebben vanwege je leeftijd…

 

Jeremy: Als je erover nadenkt, echt, zijn mensen altijd door de puberteit gegaan sinds we dieren waren.

 

Tabatha: Ja, het houdt niet op, dat doen we nog steeds…

 

Jeremy: Maar wacht even. De puberteit is een oude fysieke aanpassing die plaatsvindt sinds dieren seksueel werden. Dus we hebben miljoenen en miljoenen jaren gehad om ons aan te passen aan de puberteit. Aeonen, miljarden jaren geleden, sinds we microben waren; dus we zijn goed aangepast aan de puberteit. Als we de ziekte van Pfeiffer krijgen, betekent dit dat ons hele immuunsysteem zo verzwakt is dat het zich niet tegen deze ziekte kan verdedigen en toch is het lichaam in de puberteit fysiek op zijn hoogtepunt qua groei en vitaliteit—dus om een adolescent te laten bezwijken aan de ziekte, moet hij onder buitengewone psychologische druk staan, waarbij hij spanningen ervaart die veel groter zijn dan die welke mogelijk geassocieerd kunnen zijn met de fysieke aanpassingen aan de puberteit. Het is de gezondste tijd van je leven; dan ben je het vitaalst; je zit in de maximale groeiperiode en, duidelijk heeft deze ‘puberteit blues’, deze depressie niets te maken met hormonale verandering, zoals jij het noemde Tabatha, maar met een veel ernstiger psychologisch probleem—het heeft te maken met Berusting, wat een gruwelijke hoek is om in te zitten.

De Amerikaanse Pulitzer Prize winnaar en kinderpsychiater, Robert Coles schreef een pijnlijke korte paragraaf over een kind dat door Berusting gaat (par. 109 van VRIJHEID) en hij won de Pulitzer Prize waarschijnlijk vanwege die ene paragraaf, het was gewoon zo ongelooflijk eerlijk en moet het leven van veel kinderen hebben gered. [Coles schreef: ‘Ik vertel over de eenzaamheid die veel jonge mensen voelen…Het is een eenzaamheid die te maken heeft met een soort van zelfopgelegd oordeel…Ik herinner me…een jongeman van vijftien die zich wat plagerig gedroeg, alleen maar om zich af te sluiten, met zijn hoofd te schudden, geheel weigerde te praten zodra zijn eigen leven en problemen ter sprake kwamen. Hij was met school gestopt…hij zat uren in zijn kamer met de deur dicht naar rockmuziek te luisteren…Ik vroeg hem naar zijn hoofdschuddende gedrag: ik vroeg me af tegen wie hij dat deed. Hij antwoordde: “Niemand.” Ik aarzelde, slikte eens en nam een gok: “Niet jijzelf?” Hij keek me nu recht aan met een aanhoudende blik, voor het eerst. “Waarom zegt u dat?” [vroeg hij]…Ik besloot om de vraag niet te beantwoorden op de manier waarop ik was opgeleid [in wezen ‘opgeleid’ in het vermijden van wat de menselijke conditie werkelijk is]…In plaats daarvan, een beetje ongemakkelijk…hoorde ik mezelf het volgende zeggen: “Ik ben er geweest; Ik weet nog dat ik daar was—weet nog hoe het voelde als ik geen woord tegen iemand kon zeggen”…De jonge man bleef mij aanstaren, sprak niet…Toen hij zijn zakdoek pakte en zijn ogen afveegde, besefte ik dat ze zich waren gaan vullen’ (The Moral Intelligence of Children, 1996, pp.143–144 van 218).] En J.D. Salinger’s boek Catcher in the Rye uit 1951. Noemde een van jullie Catcher in the Rye, of was het bij de vorige bijeenkomst?

 

Deelnemer (Anna): Ik zei dat ik het wilde lezen en dat ik me schaamde dat ik dat niet had gedaan.

 

Jeremy: Dat klopt. Ja, het is een absolute klassieker.

 

Deelnemer (Tabatha): Ik snapte het niet toen ik het las. Ik ergerde me er eigenlijk aan waarom hij zo’n mopperkont was maar lezend wat jij erover hebt geschreven, wil ik eigenlijk terug omdat er duidelijk iets mis was. Ik ging er met een bepaalde geestes gesteldheid in en die bleef me het hele boek bij. Ik zag de metaforen niet.

 

 

Jeremy: Je moet begrijpen dat we niet kunnen toegeven dat we in ontkenning zijn en nog steeds vasthouden aan onze ontkenning, dus hoe ga je over Berusting schrijven? Mijn boek komt weg met het opgraven van al deze waarheden omdat de verklaring in hoofdstuk 3, De menselijk-ras-transformerende, echte verklaring van de menselijke conditie, mensen verdedigt; het legt uit hoe het komt dat we eigenlijk de helden van het verhaal van het leven op Aarde zijn; het legt uit dat we geen schurken zijn; we zijn geen waardeloze wezens. Brian Carlton zei: ‘Jeremy, als je een boek voor kinderen had wanneer ze door Berusting gaan zou dat hun leven redden, zij zijn jouw natuurlijke publiek, want zodra je in gesprek komt met volwassenen die in berusting zijn, zijn ze hier doof aan.’ [Nogmaals, zie Video/F. Essay 6 voor Jeremy’s schitterend verlichtende discussie met Brian Carlton.]

 

Deelnemer (Anna): Ja, dat is wat ik dacht. Het is bijna te laat om dit nu te lezen.

 

Jeremy: Dat klopt, het is heel moeilijk. Maar de wereld is van volwassenen, dus ik moet beginnen met volwassenen.

 

Anna: Het gaat terug naar mijn vorige vraag en het is interessant om jouw gedachten hierover te horen; we zijn al in deze gekte, om het maar zo te zeggen, en ik begrijp je probleem—hoe krijg je mensen eruit, om het te herkennen en zich er op hun gemak bij te voelen en te absorberen wat er in de tekst staat? Ik bedoel, het lijkt eenvoudig om naar adolescenten te gaan, maar ik denk dat een deel van de reden dat ik er soms mee in aanraking kwam, kwam door een paar van die verwijzingen die ik in mijn latere leven tegenkwam, die ik op geen enkele manier in adolescentie zou zijn tegengekomen, maar het is nogal een raadsel.

 

Jeremy: Je hebt jezelf hierin ondergedompeld tijdens deze bijeenkomst.

 

Anna: Ja! Ja.

 

Jeremy: In Catcher in the Rye schrijft Salinger over Berusting zonder echt te zeggen wat er aan de hand is, omdat je niet kunt toegeven dat het gebeurt. Zodra je toegeeft dat Berusting heeft plaatsgevonden, dan geef je toe dat je een leugenaar bent. Dat is de grote olifant die bestaat in ons leven, deze kwestie van de menselijke conditie waarvan we besluiten er nooit meer naar te kijken, deze angstaanjagende kwestie van waarom we ons niet ideaal gedragen en zo; de onvolkomenheid; zijn we waardeloos of niet? Je neemt de ontkenning van deze grootste aller kwesties op, dus je leeft in een immens frauduleuze, kunstmatige en oppervlakkige toestand en al je denken is vanaf dat moment frauduleus.

Het voorbeeld dat ik gebruik in VRIJHEID is: ‘Er is een boom met mooie herfstbladeren; is het niet verbazingwekkend hoe mooi de natuur kan zijn, ik vraag me af waarom sommige dingen mooi zijn, terwijl andere dat niet zijn—ik vraag me af waarom ik niet mooi vanbinnen ben, bovendien zo vol van allerlei soorten angst, zelfzuchtige zelfobsessie, onverschilligheid en woede…aaahhhhh!!!!’ Je gaat daar niet heen. Elk denken zal je snel naar de kwestie van de menselijke conditie brengen, dus je kunt beter niet nadenken.

Er staan veel citaten van Nobelprijswinnaars in VRIJHEID en ze zeggen allemaal: ‘Wij mensen willen niet nadenken.’ Zoals de Australische cabaretier Rod Quantock zei: ‘Denken kan je in vreselijk neerwaartse spiralen van twijfel brengen’ (‘Sayings of the Week’, The Sydney Morning Herald, 5 juli 1986). Dus uiteindelijk willen we niet nadenken, we willen gewoon aan de oppervlakte blijven, omdat we weten dat als we beginnen na te denken, we dit probleem van de menselijke conditie zullen beginnen tegen te komen en we willen daar niet naartoe. We zijn er ooit geweest en we raakten helemaal van de kook en we gaan er niet nog een keer naartoe, dus we zijn gewoon aan een absolute ‘boemel’ van escapisme. We gaan op de bolle lenzen van het leven leven. Als je een glas water hebt, is er een bolle lens bovenop en dat is ongeveer waar wij leven [wijzend naar de bovenkant van een glas water] omdat dit alles te confronterend is [wijzend naar de rest van het water in het glas]. Dat is waarom Plato, de grootste filosoof aller tijden, op deze enorme kwestie focuste onder de oppervlakte waar wij niet naar kijken, want dat is wat we doen—diep ondergronds in deze grot van ontkenning levend. Dat is hoe oneerlijk, kunstmatig en oppervlakkig wij zijn. Je geeft het op om te proberen eerlijk na te denken. Volwassenen die berust hebben, willen niet zeggen: ‘Dit is wat Berusting is en ik ben een totale fraudeur en al mijn denken is oneerlijk dus vertrouw mij helemaal niet!’ Dat zou je leven totaal ondermijnen. Dus nogmaals, dat is de waarheid die we niet konden toegeven totdat we de menselijke conditie konden verdedigen. Verklaar eerst de menselijke conditie en dan, en pas dan, wordt het veilig om toe te geven aan dit angstaanjagende, eerder verboden onderwerp van Berusting en dit te ontsluiten.

 

Deel 5 Is deze hypothese toetsbaar?

Deelnemer (Tabatha): Ik denk eigenlijk dat dat het probleem is, dat mensen zich op hun gemak voelen als ze onwetend blijven en arrogant zijn.

 

Jeremy: Ja, maar als je dat van zijn verpakking ontdoet, als je je verdiept in wat je net zei: ‘mensen voelen zich op hun gemak als ze onwetend blijven.’ Laten we dat eens analyseren. Ze voelen zich op hun gemak omdat ze zich niet op hun gemak voelen wanneer ze niet onwetend blijven, als ze de diepere duistere waarheid ingaan, is het angstaanjagend.

 

Tabatha: Echt iets leren, zichzelf openstellen.

 

Jeremy: Er zit daar een angst onder, oké.

Dus, Craig, word juju hier behoorlijk ongemakkelijk van?

 

Deelnemer (Craig): Nee, nee, ik luister gewoon. Ik bedoel, je zegt dat je in een patstelling zit, maar je plaatst iedereen in dezelfde patstelling.Als ze ontkennen wat je zegt, dan kun je ze gewoon in een klasse van ontkenning stoppen.

 

Jeremy: Ja.

 

Craig: ‘Je kunt niet ontkennen wat ik zeg, want als je dat doet, maak je deel uit van de menselijke conditie’, weet je, ‘ik wijs je mening af omdat je duidelijk geen denker bent.’

 

Jeremy: Ja, dat klopt.

 

Craig: Dus dat is de positie waarin je ons hebt geplaatst, we kunnen het niet oneens met je zijn, want als we dat zijn, ‘Oh, je zit in die groep mensen die niet kunnen nadenken.’

 

Jeremy: Het is een cirkelredenering die de ‘niet-weerlegbare hypothese’ wordt genoemd. Maar dat is waar. Als je zegt dat iedereen in ontkenning is en ze vervolgens klagen en het niet eens zijn met iets dat je hebt gezegd, zeg je: ‘Nou, dat is gewoon klassieke ontkenning’, dus ze zitten in een situatie waar ze daar niet uit kunnen komen. Maar laat me uitleggen dat er situaties zijn die dat kenmerk hebben. Ik bedoel, als je iets wilt toegeven en erover praten waar mensen niet naar kijken, dan zitten ze verstrikt in dit dilemma, waar ze worden beschuldigd van het ontkennen ervan als ze klagen of er een probleem mee hebben.

Maar ik heb het probleem van de menselijke conditie niet geschapen. Je kunt het verifiëren, wat de manier is om te zien of wat ik zeg al dan niet waar is, heel gewaar zijnde, zoals iedereen dat zou moeten zijn, van waar je op wijst [zie WTM FAQ 1.10]. Daarom begeleid ik elke stap van de weg met geweldige citaten uit grote literatuur of referenties naar populaire cultuur, zodat je wat verificatie hebt dat ik niet de enige ben die dit zeg, dit is enig bewijs hiervoor. Omdat je totaal sceptisch moet zijn. Als iemand zegt ‘Dit is het boek dat de wereld redt’, moet je het bijna over je schouder gooien. Je zou denken: ‘Dit moet onzin zijn, dat is de meest schandalige overmoed die ik ooit heb gelezen. Maar aan de andere kant, deze man, Harry Prosen, lijkt een zeer indrukwekkende psychiater te zijn, misschien…’ Dus wat je moet doen is erin gaan, het lezen. En dit is rationeel—er is geen mystiek of abstracte concepten—het is allemaal rationele grondbeginsel biologie, dus je kunt erin gaan en het testen, en je moet er bij elke stap vraagtekens bij zetten en er de hele tijd problemen mee hebben. Wij zijn bewuste, denkende, zelf-aanpassende wezens, we zijn de baas over onszelf, niemand anders. Dit is het einde van geloof en geloven en het begin van weten. We willen geen verdoving van het brein we willen voeding voor het brein, we willen antwoorden, dus als iemand wat antwoorden brengt, zijn we rationeel, kunnen we ernaar gaan kijken, dus je bent op veilige grond. Je kunt het over je schouder gooien en je moet rigoureus alle ideeën onderweg controleren en je moet ideeën aannemen en denken: “Nou oké, dat zou wat mogelijkheden kunnen hebben, maar ik zal erover na blijven denken en kijken of het niet logisch is.’

Craig, in jouw feedback over het boek heb je een aantal zeer goede punten gemaakt, zoals vraagtekens zetten bij ‘dat bewustzijn noodzakelijkerwijs betekent dat we allemaal kwaadaardig zijn’ en ‘dat mensen als collectief kwaadaardig zijn’, en dat is een zeer rigoureuze en verantwoordelijke positie om in te nemen om daar vraagtekens bij te zetten. Dus ik steun je helemaal in je behoefte om sceptisch te zijn, dat is prima. Het enige dat ik van je vraag, is dit spul aan te nemen en het door te lezen en te zien of het logisch is.

Om eens even te kijken naar wat je hebt gezegd, dat ‘mensen fundamenteel kwaadaardig zijn’. Ik gebruik het voorbeeld van Plato dus dit is niet wat ik zeg. Hij wordt beschouwd als onze grootste filosoof en hij zei dat we allemaal in ontkenning leven. Je kunt dat meenemen of afwijzen maar hij wordt beschouwd als de grootste denker over ‘de waarheden die ten grondslag liggen aan alle werkelijkheid’ en dit is het centrale concept in al zijn denken. Dus hij zegt dat we leven in ontkenning van deze beangstigende kwestie van de menselijke conditie—hij gebruikte de uitdrukking ‘menselijke conditie’, de eerste die deze term ooit heeft gebruikt voor zover mijn onderzoek heeft kunnen vaststellen. En de menselijke conditie is de staat van leven in deze gecompromitteerde conditie, dit dilemma van ‘goed’ en ‘kwaad’; waarom mensen capabel zijn van een katje dat vastzit in een boom te redden en vervolgens ook van kinderen te molesteren. We hebben deze capaciteit voor enorme gevoeligheid en liefde, maar aan de andere kant bestaan er donkere, vulkanische krachten in de menselijke soort. We kunnen dat niet doorgronden, daarom leven we er in ontkenning van. We leven niet voor niets in deze ‘grot’. Plato zei, we leven in deze ‘grot’ omdat we bang zijn voor ‘de onvolkomenheden van het menselijke leven’; we leven in ontkenning van de menselijke conditie.

Ik ben het ermee eens om het niet ‘kwaadaardig’ te noemen—telkens als ik het woord ‘kwaadaardig’ gebruik, zelfs het woord ‘goed’, zet ik het tussen aanhalingstekens omdat het woord ‘kwaadaardig’ pre-menselijke-conditie-begrepen, oude-wereld-bekritiserend en veroordelend is. Hoofdstuk 3 van VRIJHEID gaat helemaal over voorgoed van het woord ‘kwaadaardig’ af te komen. Ik gebruik het woord ‘verstoord’—dat we psychologisch verstoord raakten als gevolg van de strijd die ontstond toen we volledig bewuste mensen werden. Dus dit is een verheffend, verzachtend, verbeterend, liefdevol, meedogend begrijpen van de duistere kant van onszelf. Zoals het lied van Rolling Stones zei, hebben we ‘Sympathie voor de duivel’ (1968) nodig. Op een dag moest ‘The Marriage of Heaven and Hell’, zoals William Blake zijn beroemde boek noemde (ca. 1790), plaatsvinden. Dat was het doel; om de twee facties te verzoenen die van de donkere en de lichte kant bestaan in het menselijke leven; jong en oud; mannen en vrouwen; onschuld en verstoordheid; land en stad; mechanisme en holisme; wetenschap en religie. Het zijn allemaal manifestaties van deze twee polen van de menselijke situatie. En op een dag moesten we verzoenend begrijpen vinden, liefde naar de donkere kant van onszelf brengen.

 

 

Sir Laurens van der Post is de meest geciteerde auteur in VRIJHEID en mijn favoriete schrijver en hij zei: ‘Ware liefde is liefde voor het moeilijke en [historisch] niet-beminnelijke’ (Journey Into Russia, 1964, p.145 van 319). [Zie F. Essay 51 om over de opmerkelijke bijdrage van Sir Laurens aan de menselijke reis te lezen]. Dat is wat het berustende kind wil begrijpen. Toen Brian Carlton me interviewde, wat nog maar een week of twee geleden is, zei hij dat deze verklaring hem zo opluchtte dat het hem transformeerde. Hij zei dat wanneer je het eindelijk ‘snapt’, deze informatie de menselijke conditie inderdaad verklaart, omdat je het kunt ervaren. Zoals Einstein zei: ‘Waarheid is wat de toets der ervaring doorstaat’ (Out of My Later Years, 1950, p.115 van 286), wat de wetenschappelijke methode is—het moet worden onderworpen aan onderzoek om te worden bewezen en te overleven.

Aangezien dit experiment over ons gaat, ons menselijke gedrag, zijn wij de rat in de kooi, zijn wij het eigenlijke experiment. Dus als iemand ons een verklaring van ons geeft, zijn we in een goede positie om te zien of het waar is of niet, omdat het de wereld transparant moet maken; het moet ons helpen om onszelf en alles om ons heen te begrijpen. Zoals Brian Carlton zei: ‘Onderschat niet hoezeer je werk me beïnvloedt in de zin van hoe ik denk over wat ik zie, hoe ik gedrag interpreteer. Ik heb het vermogen opgebouwd om in de eerste vijf of zes seconden van een gesprek te kunnen bepalen hoe een persoon is [als gastheer van een radioprogramma]…het doorsijpelen ervan naar het dagelijks leven en menselijke relaties en ervaringen van alledag is enorm waardevol geweest.’

Dus ik ben het ermee eens dat we de term ‘kwaadaardig’ niet moeten gebruiken. Ik doe ‘kwaadaardig’ weg, het idee dat mensen fundamenteel slecht of waardeloos zijn, voor altijd. Zoals ik zei, het eindresultaat van hoofdstuk 3 van VRIJHEID is dat mensen de helden zijn van het verhaal van het leven op Aarde: het is de meest schitterende conclusie die je je maar kunt voorstellen. Mensen hebben geleefd met de schuldenlast, zich waardeloos voelend, lijders aan woede, frustratie en imperfectie en nooit in staat te begrijpen waarom. Mijn interview met Brian Carlton is echt onthullend, zozeer dat ik daar van mijn stuk gebracht in het interview zit. Het zou een interview zijn waarin de menselijke conditie werd uitgelegd, maar na de eerste 20 minuten begon Brian te babbelen over zijn Berusting—het was zo verbazingwekkend en onthullend, ik was gewoon verbluft. Een van de dingen die hij zei was: ‘Dat resoneert in mij. Ik was die jonge man. Ik sloot mezelf op in mijn kamer, luisterde naar vervreemdende muziek en las tegelijkertijd alles wat ik in handen kon krijgen in de overtuiging dat als ik erachter kwam waarom niemand hier over spreekt, ik het dan zal kunnen begrijpen. Dus, ja, het resoneert absoluut in mij luisterend naar muziek en lezend, een paar jaar opgesloten in mijn kamer als een jonge tiener. Het was heel reëel.’ Omdat volwassenen allemaal berust hebben, wilden ze helemaal niet in de buurt van die donkere hoek komen. Twee dagen nadat mensen berust hebben, kun je ze er nauwelijks aan herinneren, want het is zo’n angstaanjagende depressie dat ze die hoek nooit meer terug willen zien.

Dit is ‘de zwarte doos in mensen’ waar we het hier over hebben, ‘het persoonlijk onuitsprekelijke’ zoals het mij is beschreven (persoonlijke gesprekken, WTM-records, februari 1995), het verboden deel van onszelf. Kinderen zijn hier in hun eentje mee aan het worstelen. Zoals Anna eerder zei, is het bijna te laat om dit boek te lezen als je eenmaal berust hebt. Maar het probleem met pre-in-berusting-zijnde adolescenten is dat ze instinctief zo achterdochtig zijn ten opzichte van volwassenen. Ik heb met adolescenten gepraat en geprobeerd ze te helpen, maar aan hun gezichtsuitdrukking kon ik zien dat ze er helemaal niet op vertrouwen dat een volwassene eerlijk zal praten, dus geloven ze niet echt dat je waarheidsgetrouw gaat praten. Dus je moet lang met ze praten voordat het ze begint te dagen dat je je daadwerkelijk bezighoudt met waar ze mee worstelen en geleidelijk zie je hun ogen zich openen en geleidelijk zie je hen, in plaats van dit [geeft het gebaar van ‘ga weg’ aan en laat zijn hoofd hangen]. Zoals Robert Coles zei, keek het kind hem niet eens aan totdat hij het vroeg waar het mee worstelde: “Niet jijzelf?” Hij keek me nu voor het eerst recht aan met een vasthoudende blik. “Waarom zeg je dat?” [vroeg hij]…Ik besloot om de vraag niet te beantwoorden op de manier waarop ik was opgeleid [in wezen ‘opgeleid’ in het vermijden van wat de menselijke conditie werkelijk is]…In plaats daarvan, een beetje ongemakkelijk…hoorde ik mezelf het volgende zeggen: “Ik ben er geweest; Ik weet nog dat ik daar was—weet nog hoe het voelde als ik geen woord tegen iemand kon zeggen”…De jonge man bleef mij aanstaren, sprak niet…Toen hij zijn zakdoek pakte en zijn ogen afveegde, besefte ik dat hij huilde’ (The Moral Intelligence of Children, 1996, pp. 143–144 van 218). Waarom was hij begonnen te huilen? Omdat Coles hem met wat eerlijkheid bereikt had omtrent de uiterste hypocrisie van het menselijke leven die het kind wel kon zien en wat niemand toegaf.

 

Catherine Yeulet/iStockphoto; yamasan/AdobeStock; Al Troin/AdobeStock

 

Het was hetzelfde voor Holden Caulfield in Catcher in the Rye. Holden is 16 jaar oud en nog niet in berusting en kan zien dat hij ‘omringd’ is ‘door onechte mensen’ (p.12 van 192) en ‘idioten’ die ‘nooit ergens over willen praten’ (p.39). Hij kon niet leren, hij werd van school na school gestuurd en wil alleen maar ontsnappen naar een hutje bij een beekje en houthakken en wil niets te maken hebben met de krankzinnigheid, omdat de wereld gek is en niemand dat toegeeft. En dan ontmoet hij deze kerel, net als Robert Coles, een volwassene die de volwassen wereld laat vallen en die zeldzame eerlijkheid, in de woorden van Holden, ‘heeft echt mijn leven gered’ (p.172). Dit is wat de volwassene zei: ‘Dit vallen waar ik denk dat je op aanstuurt—het is een bijzonder soort vallen, een gruwelijk soort…[waar je] gewoon blijft vallen en vallen [volslagen depressie]’ (p.169). De volwassene sprak toen van mannen die ‘op een of ander moment in hun leven, op zoek waren naar iets waar hun eigen omgeving hen niet in kon voorzien…Dus gaven ze het zoeken op [ze berustten]…[eraan toevoegend] je zult merken dat je niet de eerste bent die ooit in de war en bang was en zelfs misselijk werd door menselijk gedrag’ (pp.169–170). Dat is de sleutelzin in het hele boek omdat ‘in de war en bang’ zijn tot het punt dat je ‘misselijk bent door menselijk gedrag’—met inbegrip van je eigen gedrag, er echt ‘suïcid[aal]’ ‘depressief’ van– de uitwerking is die de menselijke conditie heeft als je jezelf niet hebt neergelegd bij een opluchtend maar uiterst oneerlijk en oppervlakkig leven leiden in ontkenning ervan.

Net zoals Robert Coles iets van waarheid sprak, stuitert Holden Caulfield rond, niet in staat een wereld die gek is geworden aan te kunnen en niemand die dat toegeeft; iedereen doet alsof alles in orde is terwijl dat niet zo is, en dan in een moment van absolute wanhoop, praat hij met een volwassene die zegt: ‘je zult merken dat je niet de eerste bent die ooit in de war en bang was en zelfs misselijk werd door menselijk gedrag’ en ontmoet Holden eindelijk wat oprechtheid.

Wanneer je luistert naar Brian Carlton’s interview, zegt hij dat toen hij tussen de 12 en 15 jaar oud was en door deze stadia van Berusting ging, hij leerde dat volwassenen niet kunnen helpen. Hij probeert de zin van het menselijke leven te zien, dus leest hij alles wat hij in handen krijgt, alle filosofische boeken, maar alles is geschreven vanuit de grot, dus het is kunstmatig, oppervlakkig, levend op de bolle lens. Het is oneerlijk en omdat hij nog niet in berusting is, kan hij die oneerlijkheid doorzien, kan hij heel snel doorgronden wat nep is en wat niet. Je hebt een verbazingwekkende onzin-detector als je niet in berusting bent. Zo vond ik alle antwoorden in VRIJHEID, door alleen maar waarheidsgetouw na te denken. Ik ben niet slim, ik zit gewoon niet in de ontkenning van al deze waarheden en ik kan nadenken over dingen waar—en ik wist niet waarom toen ik jong was–niemand anders over wil nadenken [lees de biografie van professor Prosen over Jeremy in F. Essay 49].

Dus, Brian Carlton is op zoek naar de waarheid en hij leest alles wat hij in handen kan krijgen. En kinderen doen dat wanneer ze door Berusting gaan, ze zoeken naar de waarheid en ze hebben een onberispelijke onzin-detector zodat ze kunnen zien of iets onzin is, of iets bullshit is, of iets oneerlijk is, of iets grot-spraak is. En alles is dat. We hebben enorme bibliotheken vol boeken over de menselijke conditie. Grote literatuur kan af en toe verwijzen naar een of andere waarheid en is daarom groot, het bevat een klein beetje waarheid, maar niet te veel omdat je mensen een beetje dichter bij het vuur van de waarheid kunt brengen, maar niet rechtstreeks naar het vuur.

Dus ik suggereer dat Robert Coles de Pulitzer Prize heeft gewonnen, vanwege die ene alinea, dat kleine beetje waarheid dat hij doorliet. Het was zo bijzonder, zo buitengewoon. Dat is de naam van het spel geweest om kleine stukjes waarheid naar buiten te laten komen, geen enorme hoeveelheden. Brian zei: ‘Ik kwam op een punt dat ik de Encyclopaedia Britannica las, het als een boek las, van voren af aan, denkend dat de antwoorden daar misschien in stonden!’ Zo wanhopig was hij om te proberen wat oprechtheid te vinden in deze wereld die gek was geworden en in oneerlijkheid leefde.

 

Deel 6 De waarheid achter onze leugens

Deelnemer (Craig): Kun je ons een voorbeeld geven van een specifieke onwaarheid?

 

Jeremy: Nou, VRIJHEID staat er vol mee, maar het voorbeeld dat ik zojuist heb genoemd, is dat de stress die adolescenten doormaken te wijten is aan hormonale verandering. Ik zeg dat dat een volkomen oneerlijk, grot-bewonend excuus is. Wat ik in dit boek ga doen is alle grote mysteries in de wetenschap doornemen en uitleggen. Allereerst moet ik je een verbinding laten maken naar de menselijke conditie, deze theorie dat we in ontkenning leven, en ik ben het ermee eens dat je dat met een korreltje zout moet nemen en zegt: ‘Ik begrijp je argumentatie, laten we eens kijken of het werkt door het te toetsen.’ De ultieme toets is dat het ons eigen leven transparant begint te maken, want zoals Einstein zei: ‘Waarheid is wat de toets der ervaring doorstaat’, en zoals Brian Carlton zei, je begint alles te doorzien, zo krachtig eerlijk is het. Hoofdstuk 2 zegt dat het uitgangspunt van het boek is menselijk gedrag te verklaren vanuit een diepgaande, eerlijke basis en om dat te doen, moet ik ons gewaar maken van de menselijke conditie. Dus maak ik je gewaar, verondersteld, door deze uitleg te presenteren, zodat je een besef hebt dat we misschien in ontkenning van de menselijke conditie leven. Laten we dat nou eens aannemen en vervolgens serieus worden en naar alle biologische argumenten kijken waarmee we hebben geleefd [je kunt meer over de valse biologische argumenten van de mechanistische wetenschap lezen in Video/F. Essay 14 & F. Essay 40].

Ik begin met uit te leggen dat de wetenschap mechanistisch en reductionistisch is. Zij leeft in ontkenning van dit onderwerp, niet kijkend naar het geheel, zij beperkt haar focus door naar de details en mechanismes te kijken en dit overkoepelende grotere probleem van de menselijke conditie te vermijden omdat zij de confrontatie ermee niet aan kan gaan. Wetenschappers zijn in-berusting-zijnde volwassenen, naar alle waarschijnlijkheid, levend in ontkenning van de menselijke conditie, en dus kijken ze naar de details en niet naar het geheel dat ondraaglijk is totdat we er de verklaring voor vinden. Zoals Paul McCartney’s nummer Let It Be zegt, zullen er op een dag antwoorden zijn, maar tot die tijd, ‘laat het’, ga daar niet heen, want je zult jezelf een pak rammel geven.

Dus het boek neemt alle biologische ideeën door en het begint met Sociaal Darwinisme, want toen Darwin oorspronkelijk de eerste twee of drie edities van zijn boek, Origin of Species, schreef gebruikte hij niet de term ‘survival of the fittest’. Hij gebruikte de term ‘natuurlijke selectie’ en liet het onbeslist of die individuen die zich meer reproduceerden als winnaars, als superieur of ‘fitter’ konden worden gezien; hij wilde die beoordeling niet maken (bovendien, in hoofdstuk 4 zul je zien dat het uitlegt dat altruïstisch zijn en je leven geven om het grotere geheel te behouden feitelijk zinvoller kan zijn dan zelfzuchtig zijn). Dus Darwin had eigenlijk gelijk om niet te zeggen dat overleven je fitter maakt, maar zijn vrienden, Herbert Spencer en Alfred Russel Wallace, haalden hem over om de term ‘natuurlijke selectie’ te vervangen door de term ‘survival of the fittest’ (Brief van Wallace aan Darwin, 2 juli 1866; The Correspondence of Charles Darwin, Vol. 14, p.227 van 706). Dat was een coup voor de grotbewoners omdat je opeens Darwin’s idee van natuurlijke selectie kunt gebruiken om te zeggen dat degenen die overleefden de winnaars zijn; ze zijn fitter dan iedereen en daarom overleven ze. Dus zakenmensen zeggen nu: ‘O, wij zijn de beste schoenmakers in de branche omdat we het meest competitief zijn. Het is ‘survival of the fittest’, zei Darwin.’ Het is een leugen geworden, maar Darwin was eigenlijk eerlijk. Het wordt Sociaal Darwinisme genoemd omdat het overal in de industrie en elders wordt gebruikt om zelfzucht te rechtvaardigen, maar in feite zou Darwin dat pad niet inslaan voordat hij werd opgepraat.

 

 

Dus in hoofdstuk 2 begin ik met het doornemen van alle verschillende biologische theorieën, ontmantel ze en onthul waar ze echt om draaien, want ik weet wat het plan van het spel is achter al hun gedrag, al hun handelingen, al hun theorieën. Het plan van het spel is om de menselijke conditie te vermijden. Ze leven in de grot van ontkenning en zijn niet eerlijk en ze proberen voortdurend steeds slimmere manieren te vinden om de menselijke conditie te vermijden. Dus ik neem de Evolutionaire Psychologie door, de theorie van Eusocialiteit en alle andere theorieën die zich ontwikkelden, omdat er enkele grote problemen zijn voor het Sociaal Darwinisme. Bijen zijn bijvoorbeeld onvoorwaardelijk onzelfzuchtig, ze geven hun leven voor de koningin, dus trachten de winnaar te zijn is geen universeel fenomeen in de natuur. En we hebben onze eigen morele instincten, om rekenschap voor af te leggen—we hebben een geweten dat wil dat we ons op een coöperatieve, liefdevolle manier gedragen. Er zitten dus een paar grote gaten in het Sociaal Darwinisme.

Om deze scheurtjes in de bewijsvoering aan te pakken, ontwikkelden biologen de theorie van Sociobiologie, later bekend als Evolutionaire Psychologie, die, waarheidsgetrouw genoeg, zegt dat de werkers bij mieren en bijen eigenlijk niet onvoorwaardelijk onzelfzuchtig, niet echt altruïstisch zijn als ze hun kolonie dienen, omdat ze wanneer ze dat doen de koningin verzorgen die hun genen reproduceert, wat betekent dat hun ogenschijnlijk onzelfzuchtige gedrag in feite alleen maar een subtiele vorm van zelfzucht is: om zelfzuchtig hun genen te reproduceren helpen ze de koningin. Dus het is eigenlijk uiteindelijk nog steeds zelfzuchtig. Maar de truc van de Evolutionaire Psychologie was om de volgende stap te nemen en deze theorie toe te passen op onze menselijke morele instincten en te zeggen dat ook deze gedreven worden door wederkerigheid, dat we onze genen proberen te reproduceren door anderen te verzorgen die verwant aan ons zijn. Dat was een frauduleus, menselijke-conditie-vermijdend, oneerlijk gebruik van de waarheid dat bijen en mieren hun eigen reproductie indirect bevorderen door de koningin te verzorgen. Maar wij doen dat niet. Waar de journalist Bryan Appleyard op wees, biologen ‘hebben nog steeds een gapend gat in een poging om altruïsme te verklaren. Als ik bijvoorbeeld een blinde help de straat over te steken, is het onwaarschijnlijk dat ik hiertoe word aangezet omdat hij nauw verwant aan mij is en mijn genen draagt. En de wereld zit vol met allerlei uitgebreide vormen van samenwerking die zich uitstrekken tot ver voorbij de grenzen van louter verwantschap’ (Brave New Worlds: Staying Human in a Genetic Future, 1998, p.112 van 198).

Dus bedachten ze weer een andere theorie en het gaat maar door en VRIJHEID traceert al deze theorieën, maar omdat ik reeds heb vastgesteld dat we in ontkenning leven en dat dit ten grondslag ligt aan al het grot-bewoner-gedrag, kun je beginnen te kijken naar al deze biologische theorieën en ze ontmantelen en zien dat ze in feite liegen. Ze vinden manieren om de menselijke conditie te vermijden, ze blijven doen alsof, want als je in de grot woont, kun je niet zeggen: ‘Kijk, ik zie de menselijke conditie onder ogen’, want wanneer je in berusting bent, besluit je te liegen, die waarheid niet weer onder ogen te zien, dus moet je een of ander excuus verzinnen, zoals: ‘Ja, we zijn competitief en zelfzuchtig vanwege ons dierlijke erfgoed, we willen onze genen reproduceren’, wat onzin is. We lijden aan een psychologische menselijke conditie, niet aan een niet-psychologische, op-genetisch-opportunisme gebaseerde dierlijke conditie.

 

 

Hoofdstuk 2 is echt, echt krachtig omdat het alle gangbare biologische denkwijzen kan ontmantelen, maar het kan dat alleen omdat ik deze verklaring paraat heb die je gewaar maakt dat we leven in ontkenning van de menselijke conditie; dit is wat Plato en al deze andere grote denkers hebben gezegd dat er gebeurt. Dus je kunt zeggen: ‘Oké, laten we een theorie nemen en kijken of het van toepassing is. Laten we eens kijken naar de biologie die onszelf verondersteld zou verklaren’, en wanneer je die verklaring van onze ontkenning meeneemt en ernaar begint te kijken, ontmantelt het alles onmiddellijk. Biologen geven commentaar op precies hoe buitengewoon verantwoord deze verklaring is en hoe snel ik al die theorieën kan ontmantelen, waar boeken en boeken over zijn geschreven, omdat ik dit inzicht gebruik in wat het plan van het spel echt is. Ik kan het opeens transparant maken.

In hoofdstuk 3 wissel ik van versnelling en zeg, laten we het over een andere boeg gooien. Laten we feitelijk proberen de confrontatie met de menselijke conditie aan te gaan en kijken of we menselijk gedrag, in plaats wat de grotbewoners doen, kunnen doorgronden, wat het vermijdt en nergens komt. Je kunt vanuit de grot van leugens de waarheid niet vinden, zoals Plato zei, je moet buiten de grot zijn.

 

Deel 7 De biologische verklaring: de Adam Ooievaar analogie

Dus laten we hier nog eens fris naar kijken. Als we naar de menselijke conditie kijken, is ons gedrag, heel simpel en op een eenvoudige manier, vrij van ontkenning, net zo eerlijk als de dag lang is. De verklaring van de menselijke conditie bevindt zich vlak voor je neus, omdat we duidelijk bewust denkende dieren zijn, maar we moeten door instincten beheerst zijn geweest, net als andere dieren. Toen verkregen we zo’n twee miljoen jaar geleden een bewuste geest. [De verklaring van de menselijke conditie wordt ook gepresenteerd in Video/F. Essay 3; en zie F. Essay 53 voor andere denkers uit de geschiedenis die, hoewel ze de menselijke conditie niet konden verklaren, de instinct en intellectuele elementen herkenden die deze produceerden.]

Dus we beginnen zelf na te denken omdat we nu een zelf-aanpassend systeem zijn, maar we hebben ook nog instincten die hun eigen oriëntaties hebben, dus het bewuste brein zal onvermijdelijk in conflict raken met die instincten. Ik gebruik de analogie van een ooievaar, die langs de kust van Afrika naar het noorden vliegt, wat perfect instinctief georiënteerd is. Door natuurlijke selectie heeft hij dat instinct verkregen om te weten waar te vliegen en waar niet te vliegen; ga niet over de Sahara heen of je zult geroosterd worden, want alle ooievaars die de genetische opmaak hadden om daar te vliegen, werden geroosterd! Dus nu weten alle ooievaars genetisch gezien waar ze moeten vliegen, maar dat is geen begrijpen van waar ze moeten vliegen, dat is een door natuurlijke selectie verworven oriëntatie. Natuurlijke selectie kan oriëntaties aan een soort geven, maar geen begrijpen.

 

 

Welnu, wat zou er gebeuren als we een van deze ooievaars nemen en we stellen ons voor dat we een volledig bewust brein in zijn kop plaatsen en we springen in een ultralicht vliegtuig en vliegen achter hem aan. We zullen zien dat de menselijke conditie op de eerste dag opkwam, want wat gaat de ooievaar doen? Hij vliegt samen met alle andere ooievaars, zij hebben nog geen groot, bewust brein, maar hij heeft dat wel en hij begint voor zichzelf te denken: ‘Er is daar een eiland, ik denk dat ik die appels ga eten of even uit ga rusten.’ Dus gaat hij op weg naar het eiland en voert zijn eerste experiment in zelf-aanpassing uit, omdat hij bewust is en alleen door te experimenteren het juiste begrijpen zal kunnen ontdekken. Dus hij moet dapper genoeg zijn om te kunnen experimenteren. Dus we zien hem van koers af omlaag naar het eiland vliegen, terwijl de vliegroute over het eiland heen loopt. En dan zien we hem aarzelen, omdat we vanuit het ultralichte vliegtuigje naar hem kijken. De hele menselijke conditie zal zich vlak voor onze ogen afspelen. Hij denkt: ‘Nou, als ik terug op koers vlieg zullen mijn instincten echt blij met me zijn; alle andere ooievaars zullen blij met me zijn omdat ik gehoorzaam aan mijn instincten. Maar mijn bewuste geest zal niet gelukkig zijn omdat hij geen kennis vergaart. Ik moet volharden in het zoeken naar begrijpen.’ Dus denkt hij na over terug op koers te gaan vliegen, weet dat dat hem een goed gevoel zal geven, maar dat hij geen kennis vergaart. Dus zegt hij: ‘Nee, ik moet doorzetten.’

Dus hij gaat op weg naar het eiland, en klinken zijn instincten nu erg luid en bekritiseren hem. Maar weet je, wij hebben instincten die ons water laten drinken of laten eten en we kunnen ze trotseren; we hebben een geweten dat wil dat we bepaalde dingen doen, maar we kunnen het negeren en zeggen: ‘Nee, ik wil geen water’ of ‘ik wil mijn geweten niet gehoorzamen’, dus we hebben het vermogen om onze instincten te trotseren. Dus onze ooievaar, Adam (we noemen hem Adam Ooievaar omdat dit vergelijkbaar is met het Bijbelverhaal van Adam en Eva in de Hof van Eden maar met een ander einde) vliegt naar het eiland, hij volhardt in zijn heroïsche speurtocht naar kennis, maar hij moet met deze kritiek leven. Dus hoe gaat hij die kritiek aankunnen? Hij heeft maar drie keuzes: ten eerste, hij kan er boos op worden; ten tweede, hij kan proberen te bewijzen dat deze onverdiend is, dat hij niet slecht is omdat hij van zijn koers afwijkt, hem onzeker makend en zichzelf bevestigen moetend, een overwinning nodig heeft, wat versterking; ten derde, hij kan het blokkeren. Dus wordt hij boos, egocentrisch en vervreemd. De Concise Oxford Dictionary definieert ‘ego’ als ‘het bewuste denkende zelf’ (5e edn, 1964), dus zijn ego raakt gecentreerd of gefocust op het proberen zichzelf te bevestigen.

Maar als we hier afstand van nemen, wie is dan de held in dat verhaal? Het is oude Adam Ooievaar omdat hij de moed moest hebben om zijn instincten te trotseren en van koers af te gaan op zoek naar kennis, en uiteindelijk om de verklaring te vinden van de menselijke conditie! Maar om die verklaring te vinden moesten we eerst kennis maken met zenuwen en genen en hoe de ene een pienter leersysteem is en de andere niet. Genen geven oriëntatie aan een soort, maar toen het inzichtelijke op-zenuwen-gebaseerde leersysteem opkwam, moest het de instincten uitdagen voor de controle over ons leven en toen dat gebeurde, was er een oorlog. Als we willen weten hoe we die oorlog kunnen oplossen, kijk dan gewoon naar Adam Ooievaar. Als hij op een tak had kunnen gaan zitten en op dag één een gesprek met zijn instincten had kunnen hebben, voordat er stront aan de knikker is, zou hij hebben gezegd: ‘Luister, houd even op, jongens. Jullie weten instinctief waar we al dan niet moeten vliegen, maar jullie begrijpen helemaal niets. Ik moet begrijpen omdat ik mijn bewuste geest gebruik. Dus zeg me vooral wanneer ik van koers af vlieg, maar heb in feite geen kritiek op me. Ik ben een bewuste geest die oorzaak en gevolg moet begrijpen, jullie hebben een op genen gebaseerd leersysteem dat oriëntatie aan soorten kan geven, maar jullie kunnen de wereld niet begrijpen, dus ik moet op zoek naar begrijpen, goed?’ En vermoedelijk zouden de twee delen van hemzelf elkaar dan begrepen hebben en zich met elkaar hebben kunnen verzoenen.

 

 

Maar Adam zit in een patstelling: hij heeft geen kennis; dit is dag één van beginnen te denken. Hij heeft geen mogelijkheid om ook maar iets uit te leggen, laat staan de menselijke conditie. Sterker nog, het zal mensen twee miljoen jaar gaan kosten om die kennis te vinden—hij moet over genen en zenuwen leren en hoe verschillende informatiesystemen werken voordat hij zichzelf kan verzoenen. Hij heeft twee miljoen jaar voor zich zonder enige verdediging voor zichzelf. Natuurlijk proberen we onszelf te civiliseren en het te beteugelen, maar al die tijd was het enige dat we tot onze verdediging hadden, woede, egocentriciteit en vervreemding. We moesten vervreemd leven en ons verbergen in de grot omdat we de waarheid niet onder ogen konden zien, we onszelf niet konden verdedigen. Maar nu kunnen we dat wel.

Het verhaal van de Hof van Eden is hetzelfde verhaal met een ander einde. In Genesis zei Mozes dat de eerste mensen, in dit verslag vertegenwoordigd door Adam en Eva, ‘naakt’ leefden ‘, en ze voelden geen schaamte’ (Gen. 2:25) in ‘de Hof van Eden’ (3:23) en werden ‘geschapen…naar de beeltenis van God’ (1:27), wat uiteraard betekent dat we eens in een pre-menselijke-conditie-aangetaste toestand van oorspronkelijke onschuld leefden, waar we perfect instinctief georiënteerd waren op de coöperatieve, onzelfzuchtige, liefhebbende, ‘goddelijke’ idealen van het leven. Adam en Eva namen de ‘vrucht’ ‘uit de boom van…kennis’ (3:3, 2:17) omdat het ‘wenselijk was om wijsheid te vergaren’ (3:6), wat duidelijk betekent dat we volledig bewuste, denkende, kenniszoekende wezens werden. Vervolgens, ten gevolge van bewust worden en het ‘ongehoorzaam’ zijn (de term die veel wordt gebruikt in beschrijvingen van Gen. 3)–het uitoefenen van de vrije wil–zei Mozes dat we ‘in ongenade vielen’ (afgeleid van de titel van Gen. 3, ‘De val van de mens’), wat duidelijk betekent dat onze oorspronkelijk coöperatieve, onzelfzuchtige en liefhebbende (goede) staat beschadigd is geraakt en onze competitieve, zelfzuchtige en agressieve—sterker nog, boze, egocentrische en vervreemde—(‘kwaadaardige’/’zondige’/schuldbeladen) staat opkwam. We werden ‘kwaadaardige’ monsters en werden uit de Hof van Eden gegooid. In deze presentatie echter, wordt onthuld dat Adam en Eva de HELDEN zijn, NIET DE SCHURKEN waarvoor ze al zo lang worden afgeschilderd. We moesten ‘de hel in marcheren voor een hemelse zaak’ (Joe Darion, The Impossible Dream, 1965). Dat is de paradox van de menselijke conditie. We moesten lijden aan verstoord raken om dit begrijpen te vinden dat ons van onze verstoordheid zal bevrijden. We moesten onszelf verliezen om onszelf te vinden. We moesten van koers afvliegen, lijden aan gecorrumpeerd raken om de kennis te vinden die ons in staat zou stellen ons brein meester te worden en onszelf te verzoenen met onze instincten, hun kritiek van onze rug af te krijgen en een bevrijde, getransformeerde soort te worden.

Dus dat is deze reis, dat is de verklaring die mensen verheft en zegt dat we toch goed zijn, niet slecht.

 

Deel 8 Samenvatting van hoofdstukken

Om je vraag te beantwoorden of ‘bewustzijn noodzakelijkerwijs betekent dat wij allemaal kwaadaardig zijn, dat mensen als collectief kwaadaardig zijn’. Ik houd niet van het woord ‘kwaadaardig’. Ik heb het over mensen die lijden aan de menselijke conditie, dat we lijden aan deze woede, egocentriciteit en vervreemding, en dat we, wanneer we nadenken over deze uiterst belangrijke kwestie vanuit de grot, deze niet kunnen begrijpen, gewoon met een hoop leugens komen. Maar als we er gewoon heel eenvoudig naar kijken op een ontkenning-vrije manier, zoals we in hoofdstuk 3 doen, zullen we zien dat de antwoorden gewoon voor onze neus liggen. Omdat we, heel duidelijk, bewust werden. Voordat we bewust werden, moeten we beheerst zijn geweest door onze instincten. En als je daarover nadenkt moet, toen we bewust werden, het hebben geleid tot een strijd tussen die twee. En als je daarover nadenkt, is dat wat ons zou ‘verstoren’. Dus ja, we zijn om een verdomd goede reden verstoord geraakt.

De bewuste geest is welzeker de grootste uitvinding van de natuur, en aangezien de bewuste geest zo’n twee miljoen jaar lang onder al deze onrechtvaardige veroordeling moest lijden, moeten wij de helden zijn van het verhaal van het leven op Aarde. Dus plotseling blijken we in plaats van verbanning-verdienende, ‘kwaadaardige’ monsters, helden te zijn–het beste sinds voorgesneden brood en verder dan dat! Dit is een prachtige uitkomst, maar die wordt niet gevonden door in de grot te leven en trachten te ontkennen dat we in ontkenning zitten. Als je eenmaal de mogelijkheid accepteert dat we in ontkenning zijn, en over dingen begint na te denken—dat is het enige dat ik doe, ik neem het boek door en pas dat idee van nadenken over de grote problemen waarmee we geconfronteerd worden op een ontkenning-vrije manier toe. Dus dat is hoofdstuk 3.

Hoofdstuk 1 is ‘Samenvatting van de inhoud van VRIJHEID’. Hoofdstuk 2: ‘De dreiging van terminale vervreemding van de verankerde ontkenning van de menselijke conditie door de wetenschap’ sloopt alle onzin-biologie. Hoofdstuk 3: ‘De menselijk-ras-transformerende, echte verklaring van de menselijke conditie’ is de echte biologie, gevonden door waarheidsgetrouw na te denken. En ik ben niet slim, het antwoord ligt daar recht voor je neus, dus het enige dat je hoeft te doen is kijken.

De derde grote waarheid in mijn boek staat in hoofdstuk 4: ‘De zin van het leven’. Het legt uit dat de zin van het bestaan de ontwikkeling van de ordening van materie is, dat alles waar we naar kijken, een boom bijvoorbeeld, bestaat uit delen—hij heeft bladeren, takken; in die takken zitten vezels; in die vezels zitten cellen; in die cellen zitten verbindingen; in die verbindingen zitten atomen—er zit een hiërarchie in dat systeem. Alles getuigt van deze ontwikkeling van ordenen van materie en er is een natuurkundige wet die het laat gebeuren, die ‘Negatieve Entropie’ wordt genoemd. Het is de meest in het oog springende waarheid op planeet Aarde dat de zin van het bestaan is om steeds grotere en stabielere gehelen te ontwikkelen, dat is wat er overal om ons heen gebeurt. Alles is een herkenning van een ordening van materie die door de tijd heen blijvend is.

 

 

Nu is daar een enorm probleem mee in termen van de menselijke conditie. Om een groter geheel te vormen en alle delen te laten samenwerken en harmonieus bijeen te laten blijven, moeten ze alle onzelfzuchtig handelen, het welzijn van het grotere geheel boven hun eigen welzijn beschouwend. Want als ze zich zelfzuchtig beginnen te gedragen, zal het desintegreren, dus onzelfzuchtigheid is de lijm die het geheel bij elkaar houdt, terwijl zelfzucht desintegratief en verdeeldheid-zaaiend is. Dus als de zin van het leven de ontwikkeling van orde van materie is, en onvoorwaardelijke onzelfzuchtigheid het thema is, de lijm die het allemaal liet gebeuren wat eigenlijk is wat we bedoelen met het woord ‘liefde’, dan is de zin van het leven onvoorwaardelijke onzelfzuchtigheid of liefde. Maar als je die waarheid toegeeft, ben je weer terug bij het aangaan van de confrontatie met de menselijke conditie: “Nou, waarom zijn we niet coöperatief, onzelfzuchtig en liefhebbend? Waarom zijn we verdeeldheid zaaiend?’ Het veroordeelt ons, dus we willen die waarheid niet toegeven. In feite is het de meest in het oog springende waarheid op planeet Aarde. Ik noem het ‘Integratieve Zin’ en het is de meest beangstigende waarheid omdat die ons tot de hel veroordeelt, dus ontkennen we haar.

Bovendien waren we zo bang voor Integratieve Zin dat we die op een veilige afstand hielden door die te vergoddelijken, we noemden het ‘God’. God is de personificatie van de waarheid van Integratieve Zin. Albert Einstein en Stephen Hawking herkennen dat. In 1989 zei Hawking: ‘Ik zou de term God gebruiken als de belichaming van de wetten van de fysica’ (Master of the Universe, BBC). In 2002 ging hij verder en zei: ‘De overweldigende indruk is van orde [in het universum]. Hoe meer we ontdekken over het universum, hoe meer we merken dat het wordt bestuurd door rationele wetten. Zo je wilt, zou je kunnen zeggen dat deze orde het werk van God was. Einstein dacht dat…We zouden orde God kunnen noemen’ (Gregory Benford, ‘The time of his life’, The Sydney Morning Herald, 27 april 2002, zie www.wtmsources.com/170). Een kroniek van Einstein’s opvattingen over de kwestie is gemaakt in de PBS-documentaire Einstein Revealed uit 1997, waarin Einstein zei dat ‘ik na verloop van tijd tot het besef gekomen ben dat achter alles een orde schuilgaat waarvan we slechts indirect een glimp opvangen [omdat het ondraaglijk veroordelend is]. Dit is religiositeit. In die zin ben ik een religieus man.’ Je kunt zeggen dat de orde die in het universum zichtbaar is, de macht van God is, want dat is echt het onderliggende thema dat gaande is. Dus dat is hoofdstuk 4 en het is een waarheid waarvan ik suggereer dat we ook die ontkend hebben vanwege onze angst voor de menselijke conditie. [Zie ook F. Essay 23 over Integratieve Zin.]

Hoofdstuk 5: ‘De oorsprong van het onvoorwaardelijk onzelfzuchtige, altruïstische, morele instinctieve zelf of ziel van mensen’ gaat over hoe we onze morele instincten hebben verworven [zie ook F. Essay 21]. Weten jullie nog dat ik zei dat de evolutionaire psychologie zei: ‘O, we hebben die gekregen van mieren en bijen omdat we proberen onze genen te voeden door anderen om ons heen te helpen die verwant aan ons zijn’? Wat onzin is. We krijgen onze morele instincten door koestering, maar nogmaals, dat is een andere waarheid die we niet onder ogen zouden kunnen zien zolang we de menselijke conditie niet konden verklaren, omdat geen enkele moeder in staat is geweest om net zoveel van haar kind te houden als er van kinderen werd gehouden voordat we boos, egocentrisch en vervreemd werden. Alle moeders voelen zich daar schuldig over, zoals dit citaat van de bestverkopende auteur van boeken voor en over kinderen, John Marsden, duidelijk maakt: ‘De grootste misdaad die je kunt begaan in onze samenleving is om als ouder een mislukkeling te zijn en mensen zouden eerder toegeven een moordenaar te zijn dan een slechte vader of moeder’ (‘A Single Mum’s Guide to Raising Boys’, Sunday Life, The Sun-Herald, 7 juli 2002). We moesten eerst de menselijke conditie verklaren, de schuld van onze rug af krijgen, voordat we al deze waarheden van integratieve zin konden toegeven, dat koestering ons mens(elijk) maakte, hoe we onze morele instincten hebben verworven, enz.. Dus dat is hoofdstuk 5 en hoofdstuk 6: ‘Eindspel voor het menselijk ras’ beschrijft de eindspel situatie waar we nu mee te maken hebben door het bereikt hebben van terminale niveaus van vervreemding [zie F. Essay 55].

Hoofdstuk 7: ‘Wat is bewustzijn, en waarom, hoe en wanneer ontstond het unieke bewustzijn van mensen?’ gaat over hoe we bewust werden en nogmaals, onze angst voor de menselijke conditie is de blokkade voor het begrijpen van bewustzijn  [zie ook F. Essay 24].

Hoofdstuk 8: ‘Het grootste, meest heroïsche verhaal ooit verteld: de reis van de mensheid van onwetendheid naar verlichting’ presenteert de hele geschiedenis van het menselijk ras, beginnend bij onze vroege aap-voorouders, zo’n 12 miljoen jaar geleden, toen het koestering, liefde-indoctrinatie proces ons begon te ontwikkelen tot een samenwerkend geheel, naar het moment dat zo’n twee miljoen jaar geleden de menselijke conditie begon te ontstaan en we almaar verstoorder raakten, met de laatste 2.000 jaar op weg naar een gruwelijk gevaarlijke staat van terminale vervreemding waar we steeds dieper in die grot van oneerlijkheid komen. Dus laat ons die hele reis nu waarheidsgetrouw beschrijven nu het veilig is. Dus in hoofdstuk 8 kun je het ware verhaal van mensen lezen, het is het meest geweldige verhaal en het is tot nu toe nooit verteld.

Hoofdstuk 9: ‘De transformatie van het menselijk ras’ is het hoofdstuk over wat iedereen wil weten: ‘Nou, hoe helpt dit mij? Hoe transformeert dit mijn leven? Hoe heelt het kunnen begrijpen van de menselijke conditie, de donkere kant van mij, mij?’ Nou, het voor de hand liggende antwoord is dat ‘heelheid voor mensen’ zoals Carl Jung zei ‘afhangt van het vermogen om onze eigen schaduw te bezitten’, onze schaduw zijnde de donkere kant van onszelf. Als we die doorzien, zullen we weer heel worden, kunnen we de twee delen van onszelf met elkaar verzoenen. Dus oude Adam Ooievaar die twee miljoen jaar geleden van koers af naar het eiland vloog, kan ten slotte bij zijn instinctieve zelf gaan zitten en zeggen: ‘Daarom moest ik het doen, vriend! Houd nu maar op. Ik ben toch een goedzak en geen slechterik!’ Hij hoeft niet langer boos, egocentrisch of vervreemd te worden, al die dingen verdwijnen. Dus dit is ongelofelijk opluchtend, de dag dat Adam Ooievaar de kennis vindt die hem ten slotte verklaart, is de dag dat al zijn problemen ten einde komen. En hoe het eindigt, hoe deze informatie je leven transformeert, is waar hoofdstuk 9 over gaat. [F. Essay 15 legt uit hoe ieders leven nu onmiddellijk getransformeerd kan zijn, terwijl ‘The 4 key Transformation presentations’ op de WTM’s Transformation Page stap voor stap een beschrijving van het transformatie proces leveren.]

 

 

Dus dat is het hele verhaal over VRIJHEID, het is een reis gebaseerd op het verklaren van de menselijke conditie. Dus als je naar huis gaat en hoofdstuk 1 herleest, denk ik dat je zult merken dat dat, en hoofdstuk 2 gemakkelijker te absorberen zal zijn.

Het is online allemaal gratis beschikbaar, ik probeer hier geen geld mee te verdienen, deze antwoorden worden als zo belangrijk beschouwd dat we ze gratis voor iedereen op de hele wereld hebben gemaakt, zodat iedereen VRIJHEID kan downloaden en zelf kan lezen en ik ga er een geluidsopname van maken zodat je ernaar kunt luisteren als je in de auto zit, maar het is er allemaal.

Als we overmorgen weer bijeenkomen, zul je hopelijk nog een kans hebben om naar hoofdstuk 1 te kijken en kunnen we zien of dit praatje alles niet een beetje begrijpelijker heeft gemaakt, zelfs veel heeft geholpen, omdat we hopen dat dat zo zal zijn, dat we daar van gaan leren. En als het helpt, dan kunnen andere mensen er het voordeel van hebben dat ik exact dit doe, jullie door het boek heen praten. En al jullie vragen zijn erg goed, dus hopelijk kunnen we alles een beetje doorgronden, en kunnen we zien of het helpt.

Dus enorm bedankt voor je komst.

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – –

 

Interactieve presentatie 2:
leidend Australisch journalist en omroepmedewerker Brian Carlton interviewt bioloog Jeremy Griffith, 2014

 

 

De transcriptie van Interactieve presentatie 2:
interview met Brian Carlton

 

Brian Carlton: Mijn naam is Brian Carlton. Ik ben een Australische journalist, commentator en omroepmedewerker en ik ben hier met bioloog Jeremy Griffith om zijn uitkomende boek, IS IT TO BE Terminal Alienation of Transformation For The Human Race? [Nu VRIJHEID: het einde van de menselijke conditie getiteld] te bespreken.

Voordat ik vooraf een exemplaar van FREEDOM ontving wist ik al van Jeremy’s werk. In feite interviewde ik Jeremy in mijn radioprogramma over een van zijn eerdere boeken, en ik herinner me dat toen ik het interview openstelde voor de luisteraars om in te bellen er zoveel interesse was dat het interview bijna twee uur duurde en ik overdrijf echt niet. Ik weet dat Jeremy een soortgelijke respons veroorzaakte toen hij in Caroline Jones’ beroemde radioprogramma, The Search for Meaning, sprak; in dat geval kreeg het interview een van de meeste reacties die Caroline ooit had ontvangen in de vele, vele honderden programma’s die zij in de loop der jaren maakte. [Je kunt naar Jeremy’s interview met Caroline Jones luisteren op www.humancondition.com/jeremy-carolinejones.]

Dus ik kijk heel erg uit naar dit gesprek.

Jeremy, vertel mij over dit nieuwe boek dat je hebt geschreven.

 

Jeremy Griffith: Ten eerste, dit is de ‘Spoonman’—vele, vele jaren was Brian de gastheer van een populair radioprogramma op Triple M in Sydney waar hij liefdevol bekend was als de ‘Spoonman’, de beroepsroerder, hij was de Wolfman Jack van de radiogolven in Australië. Dus dat is een beetje over de achtergrond van wie Brian eigenlijk is.

 

 

Ja, ik heb andere boeken geschreven, maar dit is mijn Magnus opus, mijn belangrijkste werk—en terwijl mijn eerdere boeken alleen in Australië en Nieuw-Zeeland op de markt zijn gebracht, breng ik deze keer mijn inzichten van de menselijke conditie naar de wereld. FREEDOM zal internationaal in 2015 gelanceerd worden met een niet eerder vertoonde promotiecampagne, met inbegrip van een wereldtournee.

Dus het plan is dat in het volgende half uur of zo de Spoonman en ik jullie gaan vertellen hoe dit vergeten hoekje van Australië de wereld gaat opknappen met de inzichten die in dit boek staan!!!

 

Brian Carlton: Ja, ik moet zeggen dat ik niet denk dat ik ooit promotiemateriaal heb gezien zoals bij dit boek. De omslag heeft Professor Harry Prosen, voormalig President van de Canadian Psychiatric Association, die zegt dat dit ‘Het boek dat de wereld redt’ is.

En op de achterkant doet Professor Prosen de volgende constatering, en ik citeer hier [sinds de verandering van de titel van het boek, is deze bewoording een beetje veranderd]:

 

‘Gaat het gebeuren, of gaat het niet gebeuren? Dat is de vraag: gaan we het halen—gaat het menselijk ras het verzoenende en transformerende begrijpen van onze ‘goed en kwaad’-getroffen menselijke conditie vinden—of is onze soort op weg naar terminale psychose en vervreemding “De mens(elijk)heid is in de waagschaal: wordt het zelfvernietiging of zelfontdekking?

Nou, hoe verbijsterend ook, dit boek presenteert de te elfder ure doorbraak biologische verklaring van de menselijke conditie nodig voor de psychologische rehabilitatie en rijping van het menselijk ras! Het neemt de mensheid uit een staat van verbijstering over de aard van menselijk gedrag en bestaan naar een staat van diepgaand begrijpen van ons leven. Het is een geval van in één klap alle waarheid boven tafel hebben gekregen—begrijpen is ten slotte opgekomen om alle pijn, lijden, verwarring en conflict van de wereld weg te doen vloeien. Dit is het—HET BOEK DAT DE WERELD REDT!’

 

De woorden van Professor Harry Prosen

 

Jeremy Griffith: Ja, dat is een schitterende stelling. De zinsnede ‘Te zijn of niet te zijn, dat is de vraag’ is natuurlijk van Shakespeare, waar Hamlet zich afvraagt of het beter is om de menselijke conditie te verdragen dan om zelfmoord te plegen. Het is waarschijnlijk de meest bekende zinsnede in de Engelse taal, en het is bijzonder passend voor de onzekere, te-sterven-of-niet-te-sterven tijd waarin we nu leven. De mens(elijk)heid IS in de waagschaal, of we vinden het psychologisch opluchtende begrijpen van onszelf, of het menselijk ras eindigt in terminale vervreemding—en dat is het immense belang van mijn boek omdat het dat totaal belangrijke verzoenende en helende begrijpen van onze geconflicteerde situatie levert.

En dit begrijpen IS op het nippertje gearriveerd—omdat het het eindspel van het menselijk ras is waar we ook maar believen te kijken!

De linker- en rechtervleugel in de politiek zijn nu zo gepolariseerd dat democratie niet langer werkt.

Cynisme en hebzucht zijn zo ongebreideld dat een schuldencrisis Europa uitrot—en corruptie loopt uit de hand in de zich ontwikkelende wereld. En dan is er nog al de boosheid en sociale desintegratie in de Moslimwereld.

Wat het milieu aangaat, TIME magazine van deze week rapporteert dat er ‘wereldwijd een afname van 52% in wildpopulaties is geweest van 1970 tot 2010’ (‘Briefing’, 13 Oct. 2014).

Er is genocide, terrorisme, massa verplaatsing van mensen, hongersnood, uit de hand lopende ziektes, milieu verwoesting, walgelijke ongelijkheid, raciale en sekse onderdrukking, drugmisbruik, obesitas, kapotte gezinnen en bovenal zijn er epidemische niveaus van angst, depressie, ongelukkig zijn en eenzaamheid.

En een exploderende wereldbevolking verergert al deze problemen alleen maar. Verbeterde vormen van beheer zoals betere wetten, betere politiek en betere economie—en zelfs beter zelfbeheer, zoals nieuwe manieren van straffen, onderdrukken, organiseren, motiveren of zelfs onze getroebleerde aard transcenderen—hebben allemaal gefaald om een einde te maken aan de mars naar steeds grotere niveaus van verwoesting en ongelukkig zijn in mensen. Kortom, de situatie is nu zo hachelijk, zo wanhopig dat de Aarde gewoon helemaal geen verdere verwoesting van de effecten van ons gedrag meer kan absorberen, noch het menselijke lichaam, wat dat aangaat, helemaal geen verlammende stress meer aankan, of onze geest helemaal geen psychologische verontrusting meer kan verdragen. [Zie F. Essay 55: Endgame for the human race.]

 

 

Zoals een ontvanger van mijn boek zei: ‘Ja, ik denk dat 95% zich zou aansluiten bij het voorstel dat het menselijk ras zo niet verder kan.’

En een ander: ‘Het lijdt geen twijfel dat Homo sapiens op de biologische rand staat, waar psychologische rehabilitatie en rijping hard nodig is.’ Hij refereert duidelijk naar Harry’s opmerking achter op het boek.

En vorige week ontving Harry een eerste reactie op mijn boek van een Amerikaanse psychotherapeut die verwees naar ‘een toenemend aantal cliënten die ik zie die een gevoel van wanhoop en vrees melden, niet alleen maar over hun eigen leven, maar over onze toekomst als soort.’ Interessant genoeg reageerde Harry: ‘Ik ben het absoluut eens met je opmerkingen over dat angst over de staat van de wereld nu door iedereen heen vibreert, mijzelf incluis! De wereld snakt naar wat echte eerlijkheid en moed en gelukkig levert IS IT TO BE [nu VRIJHEID geheten] die.’ Wat aardig van hem is om die opmerking te maken.

Ja, dit psychologisch verzoenende en helende begrijpen van de menselijke conditie in mijn boek IS de doorbraak ‘ter elfder ure’ die het menselijk ras nodig heeft.

 

Brian Carlton: Ik ben het met je eens, gezien de toestand van de wereld kon een boek, jouw boek, dat begrijpen naar menselijk gedrag brengt, niet beter op tijd of belangrijker zijn.

Dus Jeremy, beschrijf het begrijpen van de menselijke conditie in jouw boek dat de psychologische transformatie van het menselijk ras teweegbrengt en dat uiteindelijk de wereld redt.

 

Jeremy Griffith: Brian, ik denk dat ik moet beginnen met proberen uit te leggen wat de menselijke conditie is, waar ook mijn boek mee begint, proberen de lezer te verbinden met wat de menselijke conditie eigenlijk is.

De reden dat ik zeg ‘proberen te verbinden’ is dat de menselijke conditie eigenlijk zo’n beangstigende kwestie is voor mensen dat veel mensen nu serieus geloven dat die zelfs niet bestaat!

Dus het eerste wat ik uit moet leggen is wat de menselijke conditie precies is en waarom wij er zo bang voor zijn.

Met betrekking tot wat de menselijke conditie is, is het de waarheid dat achter elke buitengewone wetenschappelijke prestatie, sensitieve kunstzinnige expressie en meedogende handeling de schaduw ligt van de meer donkere kant van de mensheid—een onuitsprekelijke geschiedenis van hebzucht, haatdragendheid, verkrachting, marteling, moord en oorlog, een geneigdheid voor daden van schokkend geweld, verdorvenheid, onverschilligheid en wreedheid. De realiteit is dat wij mensen de meest woeste en vernietigende schepselen zijn geweest die ooit op Aarde hebben geleefd! Dat is nogal een stevige aanklacht maar het is desalniettemin waar.

 

 

En het is juist deze dualiteit van waar historisch naar verwezen is als ‘goed’ en ‘kwaad’ in de menselijke opmaak dat de menselijke geest getroebleerd heeft sinds we voor het eerst volledig bewuste, denkende wezens werden: zijn wij mensen in essentie ‘goed’ en, zo ja, wat is de oorzaak van onze destructieve, ongevoelige en wrede zogeheten ‘kwaadaardige’ kant? Waarom gedragen wij denkende, redenerende, rationele, immens slimme mensen ons zo ogenschijnlijk irrationeel en onverstandig, bovendien, zo abominabel en veroorzaken zoveel lijden en verwoesting? Wat is de oorsprong van de donkere vulkanische krachten die zonder twijfel in ons mensen bestaan? Wat is het dat ons zo’n strijdlustig, meedogenloos, haatdragend, vergeldend, gewelddadig, naar-waarheid-psychologisch-verstoord schepsel maakt?

In alledaagse termen, waarom wanneer de idealen zo duidelijk zijn om coöperatief, liefdevol en onzelfzuchtig te zijn, zijn wij zo competitief, agressief en zelfzuchtig? Sterker nog, wij zijn zo meedogenloos competitief, zelfzuchtig en bruut dat het menselijke leven nog net niet ondraaglijk is geworden en we onze eigen planeet bijna hebben vernietigd? En de vraag is, betekent onze inconsistentie met de idealen dat we in essentie slecht zijn? Zijn we een of andere gebrekkige soort, een evolutionaire fout, een plaag op Aarde, een kanker in het universum—of kunnen we mogelijk goddelijke wezens zijn? [Zie hoofdstuk 1:2 van VRIJHEID]’

Dus dat is het dilemma van de menselijke conditie. Nou, om te onthullen hoe absoluut bang we zijn voor wat het echt is—en ik zeg ‘echt is’ omdat veel mensen naar de menselijke conditie verwijzen zonder zich te verbinden met wat die echt is—wil ik beschrijven wat er gebeurt met tieners wanneer zij voor het eerst de confrontatie met de menselijke conditie proberen aan te gaan.

Ik moet hieraan toevoegen dat mijn boek ook begint met deze beschrijving van wat er met tieners gebeurt wanneer zij de menselijke conditie het hoofd proberen te bieden.

 

Mygate/Shutterstock; Susan Stevenson/AdobeStock; Sabphoto/AdobeStock

 

Stanislaw Mikulski/AdobeStock; mitarart/AdobeStock

 

En er is een zeer goede reden waarom mijn boeken op deze manier beginnen en waarom ik er vroeg in dit gesprek over wil praten. Het is omdat bijna elk aspect van ons gedrag wordt gedreven door onze angst voor de menselijke conditie, dus om menselijk gedrag te begrijpen, wat het doel van mijn boek is, moeten we gewaar gemaakt worden van deze diepe angst die wij ervoor hebben en over tieners praten die de confrontatie met de menselijke conditie proberen aan te gaan is de beste manier die ik ken om die angst te onthullen.

Natuurlijk is het probleem dat dit creëert voor de lezer van mijn boek dat deze beschrijving van onze angst voor de menselijke conditie zeer moeilijk materiaal is voor de lezer om meteen aan het begin van het boek mee geconfronteerd te worden, en velen zullen het bovendien extreem moeilijk vinden om onder ogen te zien. Eigenlijk zullen velen merken dat hun geest wat er wordt gezegd niet kan opnemen of horen omdat het zo confronterend is en zij zullen dit niet gewaar zijn, maar wanneer het gebeurt zullen ze denken dat het boek niet logisch is of slecht geschreven of zoiets.

 

Brian Carlton: Ja, het viel me op dat je het boek begint met een beschrijving van het ‘Berusting’ proces waar adolescenten doorheen gaan en waar ikzelf doorheen ben gegaan [zie hoofdstuk 2:2 van VRIJHEID en F. Essay 30: Resignation.] Ik dacht dat het bij de lezer allemaal een beetje vreemd zou kunnen overkomen, een beetje moeilijk als ze zelfs nog nooit van Berusting gehoord hebben—en het is ook vrij ontmoedigend spul met al die beschrijvingen door de psychiater R.D. Laing van onze vervreemding en Francis Bacon’s schilderij van onze gekwelde staat, en zo. Het is nogal confronterend spul, Jeremy.

 

Jeremy Griffith: Ja, het is zowel een zeer ongewone introductie van een boek over menselijk gedrag als zeer afschrikwekkend, inderdaad psychologisch oorverdovend of onhoorbaar voor de lezer, maar nogmaals om menselijk gedrag uit te leggen moet ik de lezer verbinden met wat de menselijke conditie echt is—anders heeft het geen zin om het boek te schrijven.

We hebben vooraf exemplaren van IS IT TO BE naar talrijke wetenschappers en wetenschappelijke commentatoren gestuurd en hierdoor—wat ik de ‘doof effect’ respons noem die mensen hebben wanneer ze voor het eerst beginnen mijn boek te lezen over de menselijke conditie—verwacht ik dat velen van hen het boek aanvankelijk ontoegankelijk zullen vinden, maar ik hoop ook dat sommigen door zullen zetten en zullen ontdekken hoe ongelooflijk verhelderend het boek is voor het menselijke bestaan, en dat zij het dan aan anderen zullen vertellen en het tij zal keren tegen elke aanvankelijke afwijzing van mijn boek.

Het is als proberen iemand die aan een fobie voor slangen lijdt, een boek te geven dat slangenfobie heelt, wanneer ze niet weten dat zij aan een fobie lijden. Maar, omdat ze niet weten dat ze deze fobie hebben, als ik vraag ‘Wel, waarom ga je nooit naar buiten?’, zeggen ze bijvoorbeeld, ‘Nou, ik vind het prettig om binnenshuis te wonen omdat ik van tapijten houd en van vierkante muren en ik vind het prettig om onder deuropeningen door te lopen, bovendien is het door onder deuropeningen door te lopen dat mensen sowieso rechtop zijn gaan lopen!’ en zulk soort onzin excuses! Zij hebben al deze theorieën gebaseerd op ontkenning van hun fobie, wat is wat het menselijk ras heeft gedaan en wat ik moet ontmantelen. Dus ik moet hen vanzelfsprekend gewaar maken van hun slangenfobie of in ons geval van hun angst voor de menselijke conditie. Hoe dan ook, ik geef ze dit boek dat hen aan hun slangenfobie introduceert om uit te leggen hoe ervan af te komen.

 

Jeremy Griffith die de analogie van angst voor slangen gebruikt om mensen
te helpen begrijpen waarom lezen over de menselijke conditie moeilijk is.

 

Wel, de meesten zullen het opendoen en dan dichtslaan, zeggend ‘Ahhh! Ik ga niet naar dat boek kijken!’ Dat is precies wat er gaat gebeuren!

Dus om die onvermijdelijke reactie tegen te gaan moeten er een paar volhouden, ze moeten het boek openhouden totdat ze de schok te boven komen en ontdekken hoe verbazingwekkend verklarend en opluchtend het is voor hun slangenfobie–of in het geval van dit boek, voor hun menselijke conditie—op welk punt ze anderen kunnen vertellen dat zij ook moeten volhouden totdat ze door het doof-effect stadium heen zijn.

 

Brian Carlton: Goed, dus Jeremy, we willen de waarheid over onszelf niet onder ogen zien, maar we moeten dat eigenlijk wel doen, willen we onszelf waarlijk begrijpen.

 

Jeremy Griffith: Dat klopt. Mijn boek legt uit waarom wij mensen inherent goed zijn; dat wij geen kwaadaardige schurken zijn maar bovendien de helden van het hele verhaal van het leven op Aarde, dus dit boek van mij heeft een schitterende conclusie, maar om die ontlastende en bevrijdende verklaring hier te presenteren moet ik mensen eerst verbinden met wat de menselijke conditie is, en de beste manier die ik ken om dat te doen is om te beschrijven wat er met ons gebeurt wanneer wij tieners zijn en de confrontatie met de menselijke conditie proberen aan te gaan.

Dit probleem van de weerstand die de menselijke geest heeft tegen lezen over wat de menselijke conditie echt is, is ZO belangrijk—omdat de lezer MOET weten dat er een probleem gaat zijn wanneer zij mijn boek voor het eerst gaan lezen zodat ze voorbereid zijn op die reactie. Dus ik moet wat meer over deze weerstand zeggen.

Ik gebruikte het slangenfobie voorbeeld, maar er is eigenlijk een veel, veel beter voorbeeld, wat werd geleverd door de Griekse filosoof Plato, al zo’n 360 jaar v.Chr. Hij was een verbazingwekkende filosoof. Alfred North Whitehead—een van de hoogst aangeschreven filosofen van de twintigste eeuw–beschreef de geschiedenis van de filosofie (filosofie zijnde de studie van ‘de waarheden die onder de hele werkelijkheid liggen’ (Macquarie Dictionary, 3rd edn, 1998)) als niet meer dan ‘een reeks voetnoten bij Plato’ (Process and Reality [Gifford Lectures gegeven in de University of Edinburgh gedurende de sessie 1927–28], 1979, p.39 van 413). Dus Plato is de beste die er is wanneer het gaat om filosofie, de studie van de waarheden die onder de hele werkelijkheid liggen.

Goed, dus wat ligt er bij de kern van al Plato’s geschriften? Wat was zijn centrale inzicht? Omdat dat waarschijnlijk het meest significante inzicht zal zijn dat tot nu toe gepresenteerd is over de menselijke realiteit.

Nou, Plato’s grootste werk is The Republic, en het centrale concept in The Republic is zijn analogie voor onze menselijke conditie—hij gebruikte feitelijk de term ‘menselijke conditie’, het is het vroegste dat ik deze ooit heb zien gebruiken—van mensen die diep ‘onder de grond’ in een ‘grot’ moeten leven, zich verbergend voor de ‘pijnlijke’ kwestie van de ‘onvolkomenheden van het menselijke leven’.

Dus wat Plato te zeggen heeft zal zeer onthullend zijn. Het volgende is wat hij schreef: ‘Ik wil dat je verder gaat met je de verlichting of onwetendheid van onze menselijke conditie zo ongeveer als volgt voor te stellen. Verbeeld je een ondergrondse kamer, als een grot met een ingang geopend naar het daglicht en ver ondergronds lopend. In deze kamer zijn mannen die daar gevangenen zijn’ (ca.360 BC; The Republic, tr. H.D.P. Lee, 1955, 514). Plato beschreef hoe de uitgang van de grot geblokkeerd is door een ‘vuur’ dat ‘overeenkomt met de kracht van onze zon’ (p.282), waar de gevangenen zich voor moeten verbergen omdat zijn verschroeiende, ‘pijnlijke’ licht de ondraaglijk deprimerende kwestie van ‘de onvolkomenheden van het menselijke leven’ (516–517), de kwestie van de menselijke conditie, zichtbaar zou maken.

 

 

Zeer significant, in termen van waar ik over heb gesproken van de ‘doof effect’ weerstand tegen het lezen over de menselijke conditie, ging Plato vervolgens verder met beschrijven wat er gebeurt wanneer iemand ‘uit de grot ontsnapt naar het licht van de dag’ en ‘voor het eerst de echte wereld ziet en terugkeert naar de grot’ om de grotgevangenen te helpen ‘Ontsnappen in de zonovergoten omgeving buiten de grot [wat] de transitie naar de echte wereld symboliseert…wat’, zegt hij ‘het juiste object van kennis is’ (Encarta Encyclopaedia, geschreven door Prof. Robert M. Baird, van juli 2008; zie <www.wtmsources.com/101>), wat het is, om onszelf ten slotte te begrijpen. Plato schreef dat: ‘het zou pijn doen aan de ogen van de gevangene en hij zou terugkeren en zijn toevlucht nemen tot de dingen die hij kon zien, waarvan hij zou denken dat ze veel helderder waren dan de dingen die hem getoond werden. En indien hij met kracht de steile en rotsachtige helling [uit de grot van ontkenning] gesleept zou worden en niet losgelaten zou worden totdat hij het zonlicht in gesleurd zou zijn [namelijk de waarheidsgetrouwe verklaring van onze menselijke conditie getoond], zou het proces pijnlijk zijn, waartegen hij veel bezwaar zou maken, en wanneer hij in het licht tevoorschijn zou komen zouden zijn ogen zo overweldigd zijn door de helderheid ervan dat hij niet in staat zou zijn om ook maar een van de dingen te zien die hem nu verteld werden echt te zijn. Zeker niet aanvankelijk…Omdat hij gewend zou moeten raken aan het licht voordat hij dingen in de wereld buiten de grot zou kunnen zien’ (The Republic, 515–516). Dus Plato zei dat hij niet in staat zou zijn om ook maar iets van de dingen te zien die hem nu verteld werden echt te zijn—het doof effect gaat zeer groot zijn. [Zie hoofdstuk 1:4 van VRIJHEID en Video/Essay 11).

Hier heeft Plato ons een veel betere beschrijving van onze ontkenning van de menselijke conditie gegeven en onze weerstand tegen blootstelling eraan dan mijn slangenfobie analogie. Maar het punt is, onze soort leidt aan een onuitgesproken psychose en er zal een enorme weerstand zijn tegen het ontmaskeren ervan. Zoals Harry Prosen zegt, ontkenningen vechten terug met wraak wanneer zij geconfronteerd worden met ontmaskering.

 

Brian Carlton: Ja, ik herinner me toen ik voor het eerst een van jouw boeken las dat ik door een stadium ging waar ik het niet goed kon begrijpen. Ik kwam ongeveer tot de helft en het was een beetje verwarrend en een beetje compact maar ik ging terug. Ik gaf het niet op. Ik bleef het lezen en mettertijd begonnen jouw verklaringen helder te worden en was het enorm logisch voor mij.

 

Jeremy Griffith: Dat is exact wat mensen moeten doen. De manier om het doof effect te boven te komen is om niet op te geven, bovendien zal het het hele verschil maken om de presentatie geduldig te herlezen en je zult versteld staan om te ontdekken dat de mist begint op te lossen, dat het allemaal logisch begint te worden, hoewel wat aanvankelijk werd gepresenteerd niet belangrijk leek en je dacht dat de verklaring onzin moest zijn of slecht geschreven of zo.

En ik heb geleerd dat de andere effectieve manier om de aanvankelijke weerstand van de menselijke geest tegen het bespreken van de menselijke conditie te overwinnen is mij erover te horen praten, wat is waarom we deze video’s maken. Het helpt erg om iemand vrijelijk rond te zien lopen in het rijk van de menselijke conditie en er openlijk met anderen over te zien praten zoals wij doen. Het is zeer geruststellend en helpt om de onderbewuste angst voor het onderwerp die wij mensen hebben af te laten nemen.

Nogmaals, zoals Plato grotgevangene waarschuwde, zei hij dat hij ‘gewend’ moet ‘ raken aan het licht voordat hij dingen kan zien in de wereld buiten de grot’.

 

 

Dus dat is waarom ik het boek moet beginnen met op de een of andere manier om de lezer te verbinden met de kwestie van wat de menselijke conditie echt is, en die beste manier is om deze beangstigend, bovendien suïcidaal deprimerende ontmoeting te beschrijven die adolescenten hebben met de kwestie van de menselijke conditie, zowel in de wereld om hen heen als binnenin zichzelf—omdat wij van daaruit elk menselijk gedrag kunnen doorgronden.

Wanneer adolescenten ongeveer 12 jaar oud zijn, beginnen de imperfecties van het leven om hen heen te zien en gaan ze worstelen met en er diep over nadenken en beseffen ze algauw dat volwassenen om een of andere reden er niet over willen praten dus worden ze aan zichzelf overgelaten. Dus beginnen zij feitelijk rond hun twaalfde te proberen de menselijke conditie te begrijpen. Op hun 9e halen ze uit naar de imperfecties van de wereld en raken ze gefrustreerd maar ze veranderen spoedig. Het gaan van de basisschool naar de middelbare school is eigenlijk een herkenning dat er een heuse psychologische verandering plaatsvindt op die leeftijd. Van uithalen naar de wereld in hun late kindertijd, als je gaat pesten en zo meer, de zogenoemde ‘luidruchtige negens’, worden ze plotseling nuchterder, diep nadenkende adolescenten en dat is wanneer ze naar de middelbare school gaan. Het brein van kinderen verschuift van het beseffen dat uithalen naar de frustratie van de imperfectie van het leven je nergens brengt, en je uiteindelijk ermee moet gaan stoppen en proberen te begrijpen waarom de wereld imperfect is. Dus beginnen zij diep na te denken, zij veranderen van het zijn een extravert naar het zijn van een ontnuchterde introvert.

 

 

Dus rond de leeftijd van 12 jaar wanneer ze naar de middelbare school gaan begint deze speurtocht naar de menselijke conditie proberen te begrijpen, de onvolkomenheid van het menselijke leven, en verdiept zich. Zij blijven erover nadenken, zij hebben geleerd dat de wereld van de volwassenen er niet eens over wil praten en iedereen doet alsof alles in orde is wanneer zij heel helder kunnen zien dat dat niet zo is. Tegen de tijd dat ze 14 of 15 jaar oud zijn begint er iets serieus te gebeuren, zij beginnen de menselijke conditie binnenin zichzelf te ontdekken, de onvolkomenheden binnenin henzelf, dat er boosheid en gemeenheid en zelfzucht en onverschilligheid jegens anderen is en zij denken nog steeds volstrekt eerlijk, ze bieden de kwestie van de menselijk conditie nog steeds het hoofd. Wanneer dit zich feitelijk verdiept raken ze dit crisispunt, normaliter rond de leeftijd van 15 of zo, wanneer ze ten slotte de menselijke conditie vanbinnen ontdekken—zij proberen het onder ogen te zien en het is suïcidaal deprimerend om te proberen die te confronteren zonder een begrijpen ervan. Dus ze gaan deze crisis in die ik ‘Berusting’ heb genoemd, wanneer ze erin berusten om daarna in ontkenning van de menselijke conditie te leven [zie F. Essay 30]. Zij worden escapist, leven een oppervlakkig leven, zij willen nooit meer ook maar bij die donkere hoek in de buurt komen. Het is zeer zeldzaam om een beschrijving van een kind te vinden die hier doorheen gaat omdat de wereld van volwassenen, zoals ik zei, al in berusting heeft zodat ze niet willen luisteren.

Maar er zijn een paar prachtige beschrijvingen van kinderen die door Berusting gaan en de volgende is waarschijnlijk een van de beste. Zij komt van de Amerikaanse Pulitzer Prize winnaar en kinderpsychiater Robert Coles en hij beschrijft de volgende ontmoeting die hij had met een knot dat door dit crisispunt van Berusting gaat en ik denk dat iedereen in staat zal zijn om zich hieraan verwant te voelen:

‘Ik vertel over de eenzaamheid die veel jonge mensen voelen…Het is een eenzaamheid die te maken heeft met een soort van zelfopgelegd oordeel…Ik herinner me…een jongeman van vijftien die zich wat plagerig gedroeg, alleen maar om zich af te sluiten, met zijn hoofd te schudden, geheel weigerde te praten zodra zijn eigen leven en problemen ter sprake kwamen. Hij was met school gestopt…hij zat uren in zijn kamer met de deur dicht naar rockmuziek te luisteren…Ik vroeg hem naar zijn hoofdschuddende gedrag: ik vroeg me af tegen wie hij dat deed. Hij antwoordde: “Niemand.” Ik aarzelde, slikte eens en nam een gok: “Niet jijzelf?” Hij keek me nu recht aan met een aanhoudende blik, voor het eerst. “Waarom zegt u dat?” [vroeg hij]…Ik besloot om de vraag niet te beantwoorden op de manier waarop ik was opgeleid [in wezen ‘opgeleid’ in het vermijden van wat de menselijke conditie werkelijk is]…In plaats daarvan, een beetje ongemakkelijk…hoorde ik mezelf het volgende zeggen: “Ik ben er geweest; Ik weet nog dat ik daar was—weet nog hoe het voelde als ik geen woord tegen iemand kon zeggen”…De jonge man bleef mij aanstaren, sprak niet…Toen hij zijn zakdoek pakte en zijn ogen afveegde, besefte ik dat ze zich waren gaan vullen’ (The Moral Intelligence of Children, 1996, pp.143–144 van 218).

Nou, wat er duidelijk gebeurd was, was dat de jongen in tranen was omdat Coles hem bereikt had met enige herkenning en besef van waar hij mee worstelde; Coles had enige eerlijkheid getoond over wat de jongen kon zien en waar hij mee worstelde, namelijk de gruwel en de hypocrisie van menselijk gedrag met inbegrip van zijn eigen gedrag.

Dus, dat is een geweldig klein vangen van dit moment; het kind zit in zijn slaapkamer, in zichzelf verloren, het voelt geen band met de wereld, de wereld erkent niet waar hij mee worstelt, hij sterft duizend doden vanbinnen.

 

Catherine Yeulet/iStockphoto; yamasan/AdobeStock; Al Troin/AdobeStock

 

Er staan veel andere beschrijvingen van dit lastige parket van Berusting in mijn boek. Bovendien, de sublieme klassieker van de Amerikaanse literatuur, J.D. Salinger’s roman uit 1951 The Catcher in the Rye, is een meesterwerk omdat, zoals Coles, Salinger over dat voor volwassenen verboden onderwerp van adolescenten die moeten berusten in een oneerlijk leven van ontkenning van de menselijke conditie–want The Catcher in the Rye gaat helemaal over een 16-jarige jongen die tegen Berusting worstelt. De jongen, Holden Caulfield, klaagt dat hij zich ‘omringd’ voelt ‘door onechte mensen’ (p.12 van 192) en ‘idioten’ die ‘nooit ergens over willen praten’ (p.39), over leven aan de ‘tegenoverliggende kanten van de paal’ (p.13) van de meeste mensen, waar hij ‘gewoon nergens van hield van wat er gebeurde’ (p.152), te willen ontsnappen naar ‘ergens met een beekje…[waar ik] hout kan hakken in de winter en alles’ (p.119). Hij weet dat hij verondersteld wordt te berusten–in de roman praat hij over gezegd worden dat ‘Het leven…[is] een spel…je moet het spelen volgens de regels’ (p.7), en zich ‘zo verdomd alleen’ (pp.42, 134) en ‘gedeprimeerd’ (meerdere referenties) te voelen, dat hij zin had om ‘zelfmoord te plegen’ (p.94). Als resultaat van al deze wanhoop en ontgoocheling met de wereld blijft hij ‘zakken’ (p.9) voor zijn vakken op school en wordt van vier weggestuurd vanwege ‘absoluut geen enkele inspanning leveren’ (p.167). Over zijn gedrag zegt hij: ‘Ik zweer tegen God dat ik een krankzinnige ben’ (p.121) en ‘Ik weet dat ik heel moeilijk ben om mee te praten’ (p.168).

En dan op een dag ontmoet hij een volwassene die de wereld van ontkenning durft te verraden en wat waarheid durft te onthullen van wat alle volwassenen doen en dat maakte een enorm verschil in zijn leven, net als voor het kind met Robert Coles. Het bracht tranen in de ogen van het kind omdat de volwassene eindelijk wat waarheid had toegegeven. In de woorden van Holden ‘redde’ het ‘echt mijn leven’ (p.172). Dit is wat de volwassene zei: ‘Dit vallen waar ik denk dat je op aanstuurt—het is een speciaal soort vallen, een gruwelijke soort…[waar je] gewoon blijven vallen en vallen [volslagen depressie]’ (p.169). De volwassene sprak toen van mannen die ‘op een of ander moment in hun leven, op zoek waren naar iets waar hun eigen omgeving ze niet in kon voorzien…Dus gaven ze het zoeken op [ze legden zich erbij neer]…[eraan toevoegend] je zult merken dat je niet de eerste bent die ooit in de war en bang was en zelfs misselijk werd door menselijk gedrag’ (pp.169–170). Dat is de sleutelzin in het hele boek omdat ‘in de war en bang’ zijn tot het punt dat je ‘misselijk bent van menselijk gedrag’—met inbegrip van je eigen gedrag, er echt ‘suïcid[aal]’ ‘depressief’ van—het effect is dat de menselijke conditie heeft als je jezelf niet neergelegd hebt in een opluchtend maar uiterst oneerlijk en oppervlakkig leven in ontkenning ervan.

En interessant genoeg, aan het einde van The Catcher in the Rye, waar de titel van het boek van is afgeleid, beschrijft Salinger hoe Holden Caulfield zegt: ‘Ik blijf me deze kleine kinderen voorstellen die een of ander spel in dit grote roggeveld en zo spelen. Duizenden kleine kinderen en er is niemand in de buurt—geen grote bedoel ik—behalve ik. En ik sta aan de rand van een of andere gekke klif. Wat ik moet doen, ik moet iedereen vangen als ze over de klif beginnen te gaan’ (p.156). Dus hij is de ‘vanger in de rogge’ en dat is in feite wat VRIJHEID doet, het levert het begrijpen dat kinderen proberen te vinden—’Waarom is de wereld niet ideaal en waarom doet iedereen zo oneerlijk en geeft niet eens toe dat dat een feit is!’

Adolescenten sterven een miljoen doden en Holden Caulfield wil alleen maar dat de pijn waar adolescenten doorheen gaan voor altijd stopt zodat er nooit meer kinderen doorheen hoeven te gaan. Dat vereist de verklaring van de menselijke conditie want als je aan kinderen kunt uitleggen waar zij doorheen gaan, zal dat ze ervan weerhouden om een miljoen doden te moeten sterven, depressief te worden, en het raadsel van de menselijke conditie kan nu ten slotte aan hen worden uitgelegd. Dus dit boek, VRIJHEID, is ‘de vanger in de rogge’ waar Holden Caulfield van droomde.

 

 

Ik moet zeggen dat volwassenen, niet in staat om het proces van Berusting te erkennen, de welbekende worsteling waar adolescenten doorheen gaan gewoonlijk wijten aan de hormonale veranderingen waarmee te puberteit gepaard gaat, de zogeheten ‘puberteit blues’—zelfs Ziekte van Pfeiffer genoemd, een ziekte die in midden-adolescentie optreedt, een aan de puberteit gerelateerde ‘zoen ziekte’. Dit zijn ontwijkende, zich-in-ontkenning-schikkende, in-de-grot-verblijvende excuses omdat het niet de aanvang van de puberteit was die de deprimerende ‘blues’ of Ziekte van Pfeiffer veroorzaakte, maar het trauma van Berusting. Om de Ziekte van Pfeiffer te krijgen, moet het immuun systeem van iemand extreem in verval zijn, en toch is het lichaam gedurende de pubertijd op zijn top in termen van groei en vitaliteit—dus voor een adolescent om te bezwijken voor de ziekte moet hij onder buitengewone psychologische druk staan, veel grotere spanningen ervarend dan die welke ook maar mogelijk geassocieerd konden zijn met de fysieke aanpassingen aan de puberteit, een aanpassing, die per slot van rekening al optreedt sinds dieren voor het eerst seksueel werden. Nee, de depressie en Ziekte van Pfeiffer door jonge adolescenten ervaren, zijn een rechtstreeks gevolg van het trauma van moeten berusten om nooit meer terug te keren naar het ondraaglijk deprimerende onderwerp van de menselijke conditie.

Er staat veel meer over het proces van Berusting waar kinderen doorheen gaan in mijn boek [zie hoofdstuk 2:2 van VRIJHEID] maar de essentie ervan is dat het precies onthult hoe beangstigend de kwestie van de menselijke conditie echt is. Deze kinderen proberen die feitelijk onder ogen te zien en kunnen dat niet. Het leidt alleen maar tot suïcidale depressie waar ze van deze psychologische klif moeten springen, zich moeten neerleggen bij leven in ontkenning van de menselijke conditie. Dus, het probleem dat mijn boek heeft is dat het mensen weer in contact brengt met de menselijke conditie waar zij psychologisch niet bij in de buurt willen komen.

 

Brian Carlton: Dat resoneert in mij. Ik was een jonge man. Ik sloot me op in mijn slaapkamer, luisterend naar muziek van vervreemding en tegelijkertijd alles lezend wat ik maar in handen kon krijgen, gelovend dat als ik maar ontdekte waarom niemand hierover praat ik het zou kunnen begrijpen. Dus, ja, het resoneert absoluut met mij om naar muziek te luisteren en te lezen, een paar jaar opgesloten in mijn kamer als vroege tiener. Het was zeer reëel.

 

Jeremy Griffith: Nou, ik denk dat veel mensen zich dat kunnen herinneren en dat het zo kostbaar is, dat is het voordeel van de Berusting verklaring gebruiken omdat mensen zich feitelijk kunnen herinneren daar doorheen te gaan en als ze eenmaal weten dat zij er doorheen gegaan zijn dan hebben ze dat anker om te weten dat het een angstaanjagend onderwerp is.

 

Brian Carlton: Het is een levensveranderde ervaring, dat is het echt. Dat was het zeker voor mij.

 

Jeremy Griffith: Nou, dat is wat er gebeurt als je iemand over Berusting vertelt, het helpt omdat mensen zich dan voor het eerst sinds lange tijd verbinden met die ervaring.

 

Brian Carlton: Nou, ik wou dat ik toen had geweten wat ik nu weet.

 

Jeremy Griffith: Ja, dat is het voordeel van het gebruiken van Berusting om onze angst voor de menselijke conditie te illustreren omdat de meeste mensen enige herinnering hebben van toentertijd door een traumatische gebeurtenis gegaan te zijn, en de Berusting verklaring doorgrondt dat.

Ik wil nu wijzen op de consequenties van het besluit om nooit meer de confrontatie met de menselijke conditie aan te gaan omdat het het aannemen van een extreem oppervlakkig bestaan betekent, omdat, in waarheid, elk denken op een dieper niveau onze geest weer in contact brengt met de ondraaglijke kwestie van onze ogenschijnlijk gruwelijk gebrekkige staat of conditie.

‘Er is een boom met lieflijke herfstbladeren; is het niet verbazingwekkend hoe prachtig de natuur kan zijn, ik vraag me af waarom sommige dingen prachtig zijn terwijl andere dat niet zijn—ik vraag me af waarom ik van binnen niet prachtig ben, bovendien zo vol van allerlei angsten, zelfobsessie, onverschilligheid en boosheid…aaaahhhh!!!!’ Dat is hoe oppervlakkig onze geest is, Hij leert dat elk denken ons in contact brengt met de menselijke conditie dus we kunnen maar beter stoppen met al het denken.

Zoals de komiek Rod Quantock ooit zei: ‘Denken kan je in een vreselijke neerwaartse spiralen van twijfel krijgen’ (‘Sayings of the Week’, The Sydney Morning Herald, 5 juli 1986). Albert Camus zei: ‘Beginnen te denken is beginnen ondermijnd te raken’ (The Myth of Sisyphus, 1942); en T.S. Eliot schreef: ‘het mensdom kan niet erg veel werkelijkheid verdragen’ (Burnt Norton, 1936). Dat is hoe oppervlakkig wij zijn. De meeste mensen gaan nog liever dood dan na te denken. Dus we leven op de absolute lens, oppervlakkige oppervlakte van het bestaan, helemaal niet bereid om diep na te denken, en extreem vervreemd van alle waarheid en schoonheid die er in onze wereld bestaat.

Dus, nu kunnen we de volgende ongelofelijke opmerkingen begrijpen, gemaakt door de grote Schotse psychiater R.D. Laing, die dodelijk waarheidsgetrouw zijn over hoe vervreemd we zijn, als hij beschrijft: ‘Onze vervreemding gaat naar de wortels. Het besef hiervan is de essentiële springplank voor elke serieuze reflectie op elk aspect van huidig intermenselijk leven’ (The Politics of Experience and The Bird of Paradise, 1967, p.12 van 156), wat is wat ik gezegd heb; we moeten de confrontatie met de menselijke conditie aangaan, weer verbonden zijn met wat die is willen we menselijk gedrag doorgronden.

 

 

Dan gaat hij verder: ‘We worden in een wereld geboren waar vervreemding ons wacht (ibid. p.12), omdat we de menselijke conditie tegenkomen en leren die te blokkeren en oppervlakkig in ons denken worden. Hij gaat verder: ‘Wij zijn in potentie mannen, maar zijn in een vervreemde staat [p.12] …de gewone persoon is een verschrompeld, uitgedroogd fragment van wat een persoon kan zijn [p.22] …De conditie van vervreemding, van in slaap zijn, van bewusteloos zijn, van gek zijn, is de conditie van de normale man [p.24] …tussen ons en Het [ons ware zelf of ziel] is een sluier die meer lijkt op vijftig voet gewapend beton’ [p.118]. ‘Vijftig voet gewapend beton’, dat is hoe we aan de oppervlakte leven, dat is hoezeer wat we in ons niet onder ogen willen zien onderdrukt wordt. ‘Het uiterlijke gescheiden van enige verlichting vanuit het innerlijke is in een staat van duisternis. We zijn in een tijd van duisternis. De staat van uiterlijke duisternis is een staat van zonde—i.e. vervreemding van het innerlijke licht [ibid p.116] …We zijn allemaal moordenaars en prostituees…we zijn verbijsterde en gekke schepselen, vreemden aan ons ware zelf, aan elkaar [pp.11–12]. ‘We zijn dood maar denken dat we leven. We slapen maar denken dat we wakker zijn. We dromen, maar houden onze dromen voor werkelijk. We zijn de gestopten, lammen, blinden, doven, de zieken. Maar wij zijn dubbel onbewust. We zijn zo ziek dat wij ons niet langer ziek voelen, zoals in vele terminale ziektes, We zijn krankzinnig, maar hebben geen inzicht [in het feit van onze krankzinnigheid]’ (Self and Others, 1961, p.38 van 192). ‘‘Wij hebben zo geen contact met dit rijk [waar de kwestie van de menselijke conditite lgt] dat veel mensen nu serieus kunnen beargumenteren dat deze niet bestaat’ (The Politics of Experience and The Bird of Paradise, p.105). Wat is wat ik eerder zei, dat veel mensen niet gewaar zijn van de menselijke conditie en wat deze echt is.

In mijn boek heb ik het volgende verbazingwekkend gekwelde schilderij opgenomen door de Ierse kunstenaar Francis Bacon. Het is onmiskenbaar dat hij de kwelling van de menselijke conditie uitbeeldt in zijn verdraaide, vlekkerige, vervormde, dodenmasker-achtige—vervreemde—gezichten en gekwelde, verwrongen, knoop-in-de-maag, armen-vastgepinde, psychologisch gewurgde en gevangengehouden lichamen. Het is enige herkenning van de ongelooflijke integriteit/eerlijkheid van Bacon’s werk dat er in 2013 een van zijn drieluiken verkocht is voor US$142,4 miljoen, ‘het duurste kunstwerk ooit verkocht op een veilig, het eerdere record verbrekend…door Edvard Munch’s The Scream [een ander exceptioneel eerlijk, menselijke-conditie-onthullend schilderij] dat verkocht is voor $119,9 miljoen’ (TIME, 25 nov. 2013).

 

 

Dus dat is hoe oppervlakkig, kunstmatig, nep en onecht ons leven is geworden als gevolg van leven in ontkenning van de menselijke conditie. Dus wanneer wij berusten betalen we een enorme prijs, ongelofelijk oppervlakkige en kunstmatig wordend en nu kunnen we begrijpen waarom—omdat we deze vreselijke angst hebben voor nooit meer die suïcidale depressie te willen tegenkomen.

Dit is allemaal nogal dodelijk spul, maar wat we nu doen is proberen bezig te zijn met wat de menselijke conditie echt is. Er zijn verbazingwekkende teksten door een jonge Amerikaanse heavy metal band ‘With Life In Mind’ genaamd en het onthult echt hoezeer wij in ontkenning zijn van de uitgeputte staat van het menselijk ras en van onze planeet omdat deze zijn geschreven, duidelijk, door een niet-in-berusting-zijnde geest, een geest die de waarheid van onze conditie niet heeft geblokkeerd. Dus is het zeer onthullend. Dit is wat een niet-in-berusting-zijnde geest denkt wanneer hij naar de wereld kijkt, wat is wat jonge adolescenten kunnen zien. Zodra we in berusting zijn en het blokkeren als volwassenen, kunnen we het niet langer zien. ‘With Life In Mind’ laat zien wat een niet-in-berusting-zijnde geest kan zien over onze echte plaag en oppervlakkige bestaan en dat is wat we hebben in de volgende duidelijk niet-in-berusting-zijnde, ontkenning-vrije, eerlijke teksten van hun plaat Grievances uit 2010: ‘Het maakt me doodsbang om te denken aan wat ik ben geworden…ik voel me zo verloren in deze wereld’, ‘Onze onschuld is verloren’, ‘ik schreeuw naar de hemel maar mijn woorden gaan onderweg verloren. Ik kan de haat niet uiten die me hierheen heeft geleid en al de vuiligheid die ons in zijn geheel opslokt. Ik wil geen deel uitmaken van al deze waanzin. Hongersnood en dood. Pestilentie en oorlog. [Hongersnood, dood, pestilentie en oorlog zijn traditionele interpretaties van de ‘Vier Ruiters van de Apocalyps’ beschreven in Revelation 6 in de Bijbel.] ‘Een wereld gehuld in duisternis…Angst wordt waar we ook maar kijken in onze geest gedreven’, ‘Zo hard proberen voor een leven met zo weinig zin…Verloren in de vergetelheid’, ‘Alles wat je verteld is, is een leugen geweest…We hebben allemaal vanaf het begin der tijden geslapen. Waarom zijn we zo bang ons verstand te gebruiken?’, ‘Blijf doen alsof; snel genoeg zullen dingen op de grond in puin vallen…Als ze de waarheid maar konden zien, zouden ze ineenkrimpen van walging’, ‘Hoe kunnen we onszelf van deze miserie redden…Zo wanhopig op zoek naar de antwoorden…We spannen ons in op het laatste beetje hoop dat we nog hebben. Niemand hoort ons geschreeuw. En niemand ziet ons schreeuwen’, ‘Dit is het einde.’

Zeggend ‘We hebben allemaal geslapen sinds het begin der tijden’ echoot alles wat Laing zei over de mate van onze geblokkeerde, vervreemde conditie; en zeggen ‘Alles wat je verteld is is een leugen geweest’ herhaalt de mate van oneerlijke ontkenning in de wereld, in het bijzonder in de wetenschap, heden ten dage; en zeggen ‘Zo wanhopig voor de antwoorden’ bevestigt hoe ongelofelijk kostbaar en belangrijk alle ‘antwoorden’ zijn over onze menselijke conditie die in dit boek worden gepresenteerd. Als er ooit een collectie woorden was die door alle oneerlijke, doen-alsof en misleiding in de wereld heen snijdt over onze conditie, zijn het deze teksten van ‘With Life In Mind’ wel.

 

De hoes van de metal band With Life in Mind’s plaat Grievances uit 2010

 

Brian Carlton: Nou, wat je hebt gezegd is nogal beangstigend maar ik herinner me als kind naar rockmuziek te luisteren en er is een lied in het bijzonder dat mij pakte. De band ‘Midnight Oil’, ik denk dat het lied Only the Strong heet en de openingsregels in het lied zijn ‘Wanneer ik opgesloten ben in mijn kamer, wil ik alleen maar schreeuwen’. En als jong kind door dit proces gaand, sprak het mij aan, zei het mij dat er tenminste een ander mens op Aarde is die heeft meegemaakt wat ik nu meemaak en dat sprak boekdelen voor mij, alleen maar een paar regels muziek waren ervoor nodig om mij hierover een beetje beter te voelen dan ik mij voelde.

 

Jeremy Griffith: Ja, iemand die je bereikt met een beetje eerlijkheid.

 

Brian Carlton: Absoluut.

 

Jeremy Griffith: Exact zoals Coles’s situatie en The Catcher in de Rye. Dat is hoe eenzaam het is om hier doorheen te gaan en, bijgevolg, hoe oneerlijk de wereld van volwassenen is. Het is allemaal ‘in berusting’ en niemand spreekt enige waarheid. Je vindt één klein beetje waarheid en je hecht je er gewoon aan vast en het redt je leven.

 

Brian Carlton: Dat is waar en dat is inderdaad precies wat er gebeurde. Ik ging van vreselijk vervreemd zijn naar maar een klein beetje vervreemd en het hielp enorm.

 

Jeremy Griffith: Nou, dat is verbazingwekkend.

 

Brian Carlton: Alleen al de keren dat ik reflecteer op ons gesprek dat wij over je eerdere boek Beyond the Human Condition hadden. Het heeft heel lang in mijn hoofd gezeten. Ik zie de hele tijd dingen en ik gebruik jouw verklaringen om me te helpen de ontkenning te zien. En ik met conversaties met mensen over de enorme hoeveelheid ontkenning die er plaatsvindt en hun ogen worden glazig en ze zeggen: ‘Waar heb je het over?’ Dus onderschat de mate waarin jouw eerdere werk mij beïnvloed heeft niet in termen van hoe ik denk over wat ik zie, hoe ik gedrag interpreteer. Ik heb het vermogen ontwikkeld om in staat te zijn om te weten hoe iemand is in de eerste vijf of zes seconden van een conversatie met hen over de telefoon en ik kon de reden van waarom zij zeiden wat zij zeiden raden en wat eronder zat in hun woorden horen. Het is enorm waardevol als radiopresentator wanneer je heel veel telefoontjes aanneemt van mensen die in wezen vreemden voor je zijn en dat ze jou hun levensverhaal beginnen te vertellen en jij je kunt aansluiten bij waar zij het over hebben en hoe zij erover praten. En veel daarvan kwam van jouw boeken omdat jij in staat bent om over straat te lopen en de ontkenning in mensen kunt constateren. Jij kunt de zielen observeren die niet echt gelukkig met zichzelf zijn.

 

Jeremy Griffith: Je hebt ten slotte inzicht in wat er gebeurt.

 

Brian Carlton: Ja

 

Jeremy Griffith: Je hebt het hulpmiddel om het eindelijk te doorgronden.

 

Brian Carlton: Maar het werkt, dat is het andere ding. Wanneer je jouw boek leest klinkt het esoterisch en een beetje ‘daar buiten’, maar de doorsijpelende overdracht naar het dagelijks leven en menselijke relaties en ervaringen van alledag is enorm waardevol geweest. Ik zegt dat niet om ‘in je broekzak te plassen’, dat doe ik echt niet. Het maakte een enorm verschil.

 

Jeremy Griffith: Dat is het voordeel van bij deze informatie blijven hoewel deze heel confronterend kan zijn. Maar ja, die gedichten en liederen vangen de aandacht over de staat van de wereld en wat de niet-in-berusting-zijnde geest in adolescenten kan zien.

Het punt dat ik al met al maak is dat nu we weten hoe bang we zijn voor de kwestie van de menselijke conditie, ik ten slotte bij machte ben om alles over ons gedrag te verklaren.

Bijvoorbeeld in hoofdstuk 2, onze angst voor de menselijke conditie op zijn plaats gekregen hebbend, laat mij de reden uitleggen waarom biologen niet in staat zijn geweest om enige echte progressie te maken in het begrijpen van de menselijke conditie—omdat zij allemaal in berusting zijn en leven in ontkenning van de menselijke conditie en ze dus niet waarheidsgetrouw nadenken. Je kunt de waarheid niet met leugens vinden; je kunt de waarheid niet vinden als je in de grot van ontkenning leeft.

En in hoofdstuk 3, nu de lezer verbonden is met het feit dat wij in ontkenning van de menselijke conditie leven, laat het mij feitelijk de menselijke conditie uitleggen omdat die verklaring eigenlijk nogal vanzelfsprekend is, het enige dat er de toegang toe geblokkeerd heeft is onze angst voor de menselijke conditie. En ik zal je zo vertellen wat de verklaring van de menselijke conditie is die wordt gepresenteerd in hoofdstuk 3 (en samengevat in hoofdstuk 1).

En in hoofdstuk 4 kan ik de integratieve zin van het bestaan uitleggen, waar onze ontkenning van de menselijke conditie ook de toegang toe geblokkeerd heeft.

In hoofdstuk 5 en hoofdstuk 6 kan ik de voor de hand liggende verklaringen van de oorsprong van onze altruïstische, morele aard uitleggen, de ‘stem’ waarvan ons geweten is, omdat nogmaals die waarheid tot nu toe geblokkeerd is geweest door onze angst voor de menselijke conditie.

In hoofdstuk 7 kan ik uitleggen hoe en waarom mensen bewust werden terwijl andere dieren dat niet werden, en de ware aard van bewustzijn. Weer zul je zien dat deze verklaringen redelijk voor de hand liggend zijn maar dat ze geblokkeerd zijn geweest door ontkenning van de menselijke conditie.

In hoofdstuk 8 kan ik de hele psychologische reis beschrijven waar het menselijk ras op is geweest van ons onwetende aap-voorouder stadium zo’n 8 miljoen jaar geleden tot de huidige psychologisch verstoorde staat van ons Homo sapiens sapiens—en nogmaals, dit verhaal is nooit eerder verteld kunnen worden omdat iedereen in ontkenning van de menselijke conditie heeft geleefd.

En ten slotte in hoofdstuk 9 hing het vermogen voor het menselijk ras om nu te worden getransformeerd van leven in ontkenning van de menselijke conditie naar leven vrij van die gruwelijke staat af van het te boven komen van de historische ontkenning van wat de menselijke conditie echt is en zijn verklaring!

 

Brian Carlton: Goed Jeremy, dus kun je ons nu een snelle schets geven van wat deze schitterende verklaring van de menselijke conditie in hoofdstuk 3 van jouw boek is, die [zoals Professor Harry Prosen zei] ‘de wereld redt’? Wat is de menselijke conditie?

 

Jeremy Griffith: Allereerst moet ik uitleggen dat we historisch gezien het excuus gebruikt hebben dat wij mensen competitief, agressief en zelfzuchtig zijn vanwege ons dierlijke erfgoed; dat we wilde dieren instincten hebben die ons doen vechten en concurreren voor voedsel, onderdak, territorium en een partner—maar dit kan niet de echte oorzaak zijn van ons verdeeldheid-zaaiende gedrag omdat beschrijvingen van ons menselijke gedrag, zoals egocentrisch, arrogant, misleid, optimistisch, pessimistisch, kunstmatig, haatdragend, gemeen, immoreel, schuldig, kwaadaardig, gedeprimeerd, geïnspireerd, psychotisch, vervreemd, allemaal de betrokkenheid van de unieke volledig bewust denkende geest van onze soort herkennen—dat er een psychologische dimensie aan ons gedrag zit. Wij lijden niet aan de op-genetisch-opportunisme-gebaseerde, niet-psychologische dierlijke conditie, maar aan de op-bewuste-geest-gebaseerde, psychologisch verstoorde menselijke conditie.

 

 

 

 

Het volgende artikel is net deze week uitgekomen in the Smithsonian (Rick Potts,’The Moral Dilemma We Face in the Age of Humans’, 7 okt. 2014)—het brengt feitelijk een theorie naar voren om de menselijke conditie te verklaren, het zegt dat we zo’n succesvolle soort zijn omdat we bedreven probleemoplossers zijn, wat code is voor wij zijn volledig bewuste wezens, in staat om oorzaak en gevolg te begrijpen. Het zegt vervolgens dat de reden dat we zo agressief en competitief zijn is dat we er niet op kunnen vertrouwen dat anderen zelfbeteugeling beoefenen, wat ons dwingt om hun competitiviteit te evenaren. Maar hoe en waarom waren wij mensen in staat om bewust te worden wanneer andere dieren dat niet zijn geworden, en vooral, wat waren de psychologische consequenties van onze bewustwording? Wat is de psychose-aanpakkende-en-uitleggende, echte biologische verklaring van onze huidige competitieve en agressieve menselijke conditie?

Dit zijn geen antwoorden, het is niet verwonderlijk dat iedereen het vertrouwen verloren heeft in het vermogen van de wetenschap om begrijpen naar ons leven te brengen—de wetenschap is een farce geworden, een grap, zij is vastgelopen en etterend—en zij laat de mensheid vastgelopen en etterend omdat wetenschappers allemaal in-berusting-zijn in leven in ontkenning van de menselijke conditie en je kunt de menselijke conditie niet verklaren vanuit een positie van liegen. Zoals Plato zei moet je buiten de grot van ontkenning zijn om de menselijke conditie te verklaren.

Zoals hoofdstuk 2 van mijn boek onthult hebben geen van de bestaande biologische theorieën over het menselijke gedrag interesse in wat nou eigenlijk het menselijke gedrag verklaart, zij hebben eerder interesse in het proberen de menselijke conditie te vermijden. Dus wanneer je het laatste deel van hoofdstuk 2 leest is het een compleet slopen van alle huidige theorie in de biologie over het menselijke gedrag, ze zijn allemaal volstrekt oppervlakkig en nep en oneerlijk. [Zie ook Video/Essay 14.]

Dus laten we ernstig worden, wat is de echte psychose-aanpakkende-en-uitleggende biologische verklaring van de menselijke conditie die is gepresenteerd in hoofdstuk 3 van mijn boek? [Zie ook Video/Essay 3].] En zoals ik je heb toevertrouwd, is het eigenlijk een zeer voor de hand liggende waarheid.

In Genesis in de Bijbel staat dat Adam en Eva ooit in de Hof van Eden leefden, verondersteld in een idyllische, gelukkige, pre-menselijke-conditie, coöperatieve, liefdevolle staat levend, wat is hoe wij onze altruïstische morele instincten verwierven. Hoe we deze morele instincten feitelijk verwierven middels koestering, waarvan de uiting ons geweten is, wordt uitgelegd in hoofdstuk 5 en hoofdstuk 6. De bonobo’s zijn een levend voorbeeld van een soort die op de drempel staat van leven in die toestand.

 

 

Dus, we leefden ooit in deze coöperatieve, Hof van Eden-achtige staat, vervolgens namen we de vrucht van de boom van kennis, verondersteld betekenend dat wij bewust werden. De boom van kennis is een symbool/vertegenwoordiging van de speurtocht naar begrijpen. Vervolgens staat er in dat verhaal dat als resultaat van het nemen van de vrucht van de boom van kennis, wij allemaal ‘kwaadaardig’ werden en ‘vol zonde’ en werden ‘verbannen’, uit de Hof van Eden gegooid. Dus dat is hoe wij het het beste hebben kunnen uitleggen.

Nou, laten we daar een beetje beter naar kijken. Genesis zegt dat wij ooit in een coöperatieve, liefdevolle, onschuldige, pre-menselijke-conditie, Hof-van-Eden-achtige staat leefden en toen de vrucht van de boom van kennis namen en bewust werden. Met het voordeel van wat de wetenschap ons heeft kunnen leren over hoe zenuwen en genen informatie verwerken kunnen we dat analyseren. Nou, eigenlijk ligt de verklaring van de menselijke conditie daar recht voor ons omdat het helder is dat als we ooit instinctief georiënteerd waren zoals andere dieren (bestuurd door een op-genen-gebaseerd leersysteem), en we toen bewust werden (wat een op-zenuwen-gebaseerd leersysteem is dat oorzaak en gevolg kan begrijpen, een zelf-aanpassend systeem is) dat zelf-aanpassende systeem natuurlijk de reeds gevestigde instincten moet uitdagen voor het beheer van ons leven. Dus gaat er een botsing opkomen tussen deze. De bewuste geest moet de instincten uitdagen omdat hij nu bedreven is geworden in het begrijpen van oorzaak en gevolg en hij een begrijpen van het leven moet vinden.

 

Brian Carlton: Dit is een nieuwsgierige geest.

 

Jeremy Griffith: Ja, dit is een nieuwsgierige geest, hij moet nu kunnen begrijpen. Dus we hebben een parallel met het Genesis verhaal op dit punt waar Adam en Eva, om oorspronkelijke mensen metaforisch te beschrijven, de vrucht namen van de boom van kennis en bewust werden. Maar het is helder dat zij, zodra zij bewust werden, een zelf-aanpassend systeem werden, zij beheren hun leven vanuit een basis van begrijpen van oorzaak en gevolg. De beste manier om uit te leggen hoe deze botsing zich manifesteerde tussen de opkomende bewuste geest en de reeds gevestigde instinctieve geest is om een kleine analogie te gebruiken.

We weten al dat vogels instinctieve vliegroutes volgen, zoals ooievaars die naar het noorden vliegen langs de kust van Afrika op en nestelen op de daken van Europa. Zij hebben deze vliegroute geleerd middels natuurlijke selectie. Vanzelfsprekend werden vogels die een genetische opmaak hadden die hen ernaar liet neigen om over de Sahara heen te vliegen, geroosterd, dus nu weten al deze ooievaars instinctief om om de kust te vliegen. Zij weten precies waar te vliegen en waar niet te vliegen, maar ze begrijpen niet waar ze wel of niet moeten vliegen.

Laten we een van deze ooievaars Adam Ooievaar noemen aangezien deze analogie verband houdt met het verhaal van de Hof van Eden, maar dit verhaal heeft een ander einde. Dus wij willen weten wat er gebeurt als we een volledig bewuste, zelf-aanpassende geest zoals mensen hebben, in de kop van deze ooievaar plaatsen. Wij gaan in een ultralicht vliegtuigje springen en kijken naar het opkomen van het equivalent van de menselijke conditie.

Dus Adam Ooievaar heeft nu een bewuste geest en hij volgt de instinctieve vluchtroute die langs de kust van Afrika gaat maar hij begint zelf te denken. Hij kijkt omlaag en ziet een eiland met wat appelbomen en denkt: ‘Waarom niet naar beneden gevlogen en wat appels eten?’ Hij weet nog helemaal niets, dus hij kent geen reden waarom hij dat wel of niet zou moeten doen en hij gaat alleen maar kennis vinden door te experimenteren in ander begrijpen. Dus hij denkt: ‘Waarom niet?’ En voert zijn eerste grote experiment in zelf-aanpassing uit, gebaseerd op proberen de wereld te begrijpen. Hij wijkt van de koers af en gaat op weg naar het eiland.

 

 

 

Nu gaat vanzelfsprekend zijn instinctieve zelf—omdat zijn instinctieve vliegroute niet naar het eiland maar recht langs de kust loopt— proberen hem in feite terug op de vliegroute te trekken. We kijken naar Adam Ooievaar vanuit een ultralicht vliegtuigje en we kunnen hem zien aarzelen. Hij is naar het eiland weggevlogen en zijn instincten beginnen hem, in feite, te bekritiseren. Onze instincten kunnen ons zeggen wanneer we wat moeten drinken of eten en onze bewuste geest kan dat al of niet tenietdoen. Dus nu zit oude Adam Ooievaar in een dilemma. Gehoorzaamt hij zijn instincten en terug op koers vliegen en nooit naar kennis zoeken? Of volhardt hij in zijn speurtocht naar kennis?

 

 

Nou, het is duidelijk dat hij niet gewoon terug op koers kan vliegen. Ik bedoel, hij kan terug op koers vliegen en zich goed voelen en zich niet meer veroordeeld voelen door zijn instincten, maar hij zou nooit kennis vinden, dus moet hij volharden. Dus hij weifelt en besluit dan: ‘Nee, ik moet doen wat ik moet doen. Ik kan in feite mijn brein niet weggooien.’ Dus hij volhardt met zijn speurtocht naar kennis en gaat naar het eiland, wat betekent dat zijn instincten hem zelfs nog luider bekritiseren en hij knel zit tussen zijn instincten en zijn opkomende behoefte om te begrijpen.

Idealiter op dat moment, voordat ‘de pleuris uitbreekt’ zo je wilt, voordat alles in de war raakte, had hij als het ware op een tak moeten gaan zitten met zijn instinctieve zelf, en een praatje maken en zeggen: ‘Nou luister, jij hebt je perfecte oriëntatie van waar te vliegen door natuurlijke selectie verkregen, door het op-genen-gebaseerde leersysteem dat oriëntatie aan een soort kan geven, maar een oriëntatie is geen begrijpen. Ik gebruik nu een bewuste geest die oorzaak en gevolg kan begrijpen. Hij is gebaseerd op het op-zenuwen-gebaseerde leersysteem waar je geheugen hebt en als je eenmaal geheugen hebt heb je de basis voor het begrijpen van oorzaak en gevolg. Ik ben een inzichtelijk leersysteem. Jij bent perfect georiënteerd maar je begrijpt niet waar we wel en niet moeten vliegen. Dus zeg mij vooral wanneer ik van koers af vlieg maar bekritiseer mij niet.’ Maar zie je, hij zit in een onmogelijke positie, hij heeft nog helemaal geen kennis waarmee hij deze verzoenende conversatie kan voeren. Hij weet zelfs niets van zenuwen en genen. Wetenschap is zelfs nog niet uitgevonden dus hij heeft geen mogelijkheid om zichzelf te verklaren.

Dus wat deed Adam Ooievaar natuurlijkerwijs, onvermijdelijk? Er waren drie dingen, suggereer ik, die hij niet kon vermijden.

Allereerst, als hij de kritiek van zijn instinctieve zelf niet kon weerleggen, moest hij die blokkeren. Dus legde hij zijn handen over zijn oren en zei: ‘Ik ga niet naar jou luisteren’. Dus ontkenning werd een groot deel van zijn opmaak wat vervreemding is. Hij blokkeert deze kritiek of oriëntaties die van zijn instinctieve zelf komen.

Het tweede is dat hij boos wordt jegens de kritiek. Hij probeert zijn boosheid te beteugelen maar hij zegt: ‘Luister vriend, laat mijn zaak rusten! Ik ben niet slecht! Je impliceert dat ik slecht ben en dat ben ik niet maar ik kan niet uitleggen waarom ik dat niet ben’, dus hij wordt agressief.

En ten derde raakt zijn ego, wat gewoon bewust denkend zelf betekent in het woordenboek, in-strijd-verwikkeld. Het raakt gecentreerd of centrisch, gefocust op proberen zichzelf te bevestigen. Dus hij is nu egocentrisch geworden, altijd naar versterking speurend, alles wat hem zal ontdoen van deze kritiek. Dus hij is wanhopig voor verlichting van deze onophoudelijke kritiek, om een wedstrijd te winnen of wat succes te krijgen. Hij hongert naar versterking. Hij is egocentrisch, onzeker, met behoefte aan versterking.

Dus, oude Adam Ooievaar is boos, egocentrisch en vervreemd geraakt als onvermijdelijke consequentie van op weg te zijn gegaan op zoek naar kennis.

 

 

Brian Carlton: Vermoedelijk wordt hij ook bekritiseerd door de ooievaars die langs de kust op hun instinctieve route zijn blijven vliegen.

 

Jeremy Griffith: Dat klopt.

 

Brian Carlton: Dus het is niet alleen innerlijke kritiek, een zelfkritiek, maar er is zelfs beschimping van buitenaf voor het breken van de regels: jij doet iets op een andere manier dan wij het altijd gedaan hebben.

 

Jeremy Griffith: Dat klopt. En omdat de natuurlijke wereld een ‘vriend’ is, in feite, van zijn oorspronkelijke instinctieve zelf omdat hij met de natuurlijke wereld opgroeide, veroordeelt zij hem ook, dus iedereen zit hem op zijn nek; de andere ooievaars die alleen maar willen dat iedereen de natuurlijke vliegroute gehoorzaamt, en de natuurlijke wereld. Alles veroordeelt hem. Hij is eigenlijk goed, maar hij kan niet uitleggen waarom hij goed is.

Stel je voor dat je in een dorp woont en je om de een of andere reden distels moet planten, maar je kunt niet uitleggen waarom je ze moet planten en het hele dorp is er erg op tegen dat iemand onkruid plant. Dus, verbeeld je gewoon na een paar dagen. Ik bedoel, ze gaan dode katten in je brievenbus leggen en wanneer je naar de winkel gaat gaan ze je de rug toekeren en ga je worden doodgezwegen. Je kunt de rest van het dorp niet uitleggen dat je goed bent en niet slecht. Jij plantte distels, iedereen denkt dat je slecht bent maar in feite ben je dat niet maar je kunt het niet uitleggen! Het is een vreselijke situatie.

De bewust denkende geest is verdedigbaar de grootste uitvinding van de natuur, de meest verbazingwekkende creatie! En de bewuste geest moet kennis vinden, uiteindelijk zelfkennis, begrijpen van de menselijke conditie. In dit geval, begrijpen van waarom Adam Ooievaar van koers af moest vliegen. Hij zal de wetenschap moeten gaan uitvinden, hij zal moeten gaan ontdekken hoe zenuwen verschillen in de manier waarop zij informatie verwerken van het op-genen-gebaseerde leersysteem. Het ene is een oriënterend systeem, het andere een inzichtelijk systeem maar zonder dat begrijpen heeft hij niet het vermogen om zichzelf te verklaren.

 

Wij zijn duidelijk geen migrerende vogels dus onze instinctieve oriëntatie was niet op een vliegroute maar eigenlijk op ons coöperatief en liefdevol gedragen, wat, zoals hoofdstuk 5 uitlegt, verkregen was door koestering, en de bonobo’s leven op de drempel van die staat. Het zijn onze instincten om coöperatief en liefdevol te zijn. Dus was het een absoluut dubbele klap voor ons omdat onmiddellijk toen we van koers af begonnen te vliegen, in feite, en onze instincten begonnen uit te dagen en onvermijdelijk boos, egocentrisch en vervreemd raakten, wat allemaal verdeeldheid-zaaiende trekken zijn, onze instincten ons dubbel veroordeelden. Zij willen dat wij coöperatief, liefdevol en onzelfzuchtig zijn, en wij zijn nu competitief, agressief en zelfzuchtig. Dus was het een dubbele klap. Zodra wij de instincten begonnen uit te dagen raakten wij verstoord. Verstoord is een beter woord dan kwaadaardig omdat er geen kritiek meer is, we kunnen begrijpen dat wij psychologisch verstoord zijn. Psyche betekent ziel of instinct en ons instinctieve zelf of ziel heeft ons veroordeeld dus hebben wij het begraven. Wij werden psychotisch en onze geest of op-zenuwen-gebaseerde leersysteem werd neurotisch. We begonnen te leven in ontkenning, de waarheid blokkerend, we raakten psychotisch en neurotisch.

Dit zijn de onvermijdelijke consequenties van het verkrijgen van een bewuste geest en op weg gaan op zoek naar kennis in de aanwezigheid van ons instinctieve zelf. Wij konden onszelf niet uitleggen, wij konden onszelf niet verdedigen totdat we de wetenschap hadden uitgevonden en aangezien de bewuste geest zo’n twee miljoen jaar geleden opkwam in de menselijke reis, hebben wij zo’n twee miljoen jaar onrechtvaardig veroordeeld geleefd.

Dus, als de persoon die distels moest planten het na een dag of een week ondraaglijk ging vinden om in dat dorp te wonen, stel je dan voor wat twee miljoen jaar met ons gedaan heeft. Wij zijn zo’n twee miljoen jaar lang onrechtvaardig veroordeeld geweest!

 

 

In het verhaal van Genesis staat dat wij ooit in de Hof van Eden leefden in een onschuldige en coöperatieve staat. Toen namen we de vrucht van de boom van kennis en werden bewust. Op dat punt in het Genesis verhaal werden we veroordeeld als kwaadaardig en eruit gegooid! Maar wie is de held in dit verhaal? Adam Ooievaar is de held omdat hij de moed moest hebben om zijn instincten te trotseren en moest volharden in de speurtocht naar kennis. Dat geweldige lied uit de musical The Man of La Mancha zegt dat wij ‘de hel in’ moesten ‘marcheren voor een hemelse zaak’ (Joe Darion, The Impossible Dream, 1965), wat de paradox van het mens(elijk)-zijn perfect vangt. Wij moesten lijden aan verstoord, boos, egocentrisch en vervreemd worden om kennis te vinden.

Dus, aangezien de bewuste geest beargumenteerbaar de beste uitvinding van de natuur is, is Adam Ooievaar feitelijk de held van het hele verhaal van het leven op Aarde, omdat de bewuste geest deze corruptie, deze onrechtvaardige veroordeling moest verduren om zijn potentieel te vervullen en een competent begrijpend systeem te worden.

 

Brian Carlton: Het is echter een moeilijke conversatie om met Adam Ooievaar te hebben is het niet, om dat aan hem uit te leggen zodat hij zou begrijpen wat er gebeurt en inderdaad aan zijn collega’s die nog steeds langs de kust naar het noorden blijven vliegen en niet weten wat deze gek aan het doen is.

 

Jeremy Griffith: Ja, maar wat moeilijk is aan het delen van dit begrijpen is dat omdat mensen in ontkenning van de menselijke conditie leven, ze zo toegewijd zijn aan het niet kijken naar de psychologie van onze psychose dat wij die nooit toegeven. Zoals R.D. Laing zei: ‘We hebben het contact met dit rijk [waar de kwestie van de menselijke conditie ligt] zo verloren dat veel mensen nu serieus kunnen beargumenteren dat deze niet bestaat’ (The Politics of Experience and The Bird of Paradise, p.105). Dat is hoe bang wij zijn van het hele gebied van dit onderwerp.

Dus, zoals gesteld in hoofdstuk 2 van mijn boek [zie ook Video/Essay 14], herkennen geen van de huidige biologische verklaringen dat er een psychologisch element aan ons gedrag is. De verklaringen die zeggen dat we agressief zijn omdat we ‘rood van tand en klauw’ dierlijke instincten hebben, negeren het duidelijke feit dat wij lijden aan de menselijke conditie, niet aan de ‘dierlijke conditie’. Wij hebben onszelf nooit met begrijpen kunnen verdedigen en dat is twee miljoen jaar het geval geweest, maar eindelijk kunnen we dat.

Ik begon met te zeggen dat er deze vulkanische frustratie in mensen is, maar nu kunnen we begrijpen waar die vandaan is gekomen. Zeker, wij hebben zeker geprobeerd om deze te beteugelen of te ‘civiliseren’, maar het ligt daar nog steeds onder en komt eruit in oorlog en seks en zo. Maar ondanks al die verstoordheid zegt deze verklaring dat mensen de held van het verhaal van het leven op Aarde zijn, niet de schurken zoals we zo lang afgeschilderd zijn.

Dus, verbazingwekkend, dit verheft mensen ten slotte, het brengt het verzoenende, helende begrijpen van de menselijke conditie dat we altijd nodig hebben gehad. En het is een vanzelfsprekende waarheid wanneer je gaat zitten en op een eerlijke manier naar onze vergelijking kijkt.

 

Brian Carlton: Dus, Jeremy, hoe vertalen wij dat begrijpen naar een transformatie van wie wij zijn?

 

Jeremy Griffith: Nou, je zult je herinneren dat Adam Ooievaar psychologisch niet verstoord zou zijn geraakt als hij had kunnen uitleggen waarom hij van koers af moest vliegen, zijn instincten moest trotseren. Hieruit volgt dat nu hij zichzelf kan verklaren, al zijn verstoordheid, zijn boosheid, egocentriciteit en vervreemding, afneemt. De psycholoog Carl Jung was altijd aan het benadrukken: ‘Heelheid voor mensen hangt af van het vermogen om hun eigen schaduw te bezitten’, wat is wat wij nu kunnen doen. We kunnen begrijpen waar de donkere vulkanische krachten in ons vandaan komen. De ouden hebben als blazoen op hun tempels: ‘Mens, ken uzelf’, nou, wij kunnen onszelf nu kennen/begrijpen. Zoals Harry Prosen zei in zijn Introductie: ‘Ik twijfel er niet aan dat deze biologische verklaring van de menselijke conditie de heilige graal van inzicht is die wij voor de psychologische rehabilitatie voor het menselijk ras gezocht hebben.’ Je moet hoofdstuk 9 lezen om te leren precies hoe deze schitterende transformatie plaatsvindt, maar om er maar één beschrijving van te lezen: ‘Dit is als de wereld voor de eerste keer zien, het is als wakker worden aan een nachtmerrie, het is alsof er 100 ton van je schouders getild wordt.’

Ja, de schuldenlast is definitief van het menselijk ras getild. Dit is ons moment van bevrijding, dit is bevrijdingsdag.

 

 

Brian Carlton: Jeremy, jij doet echt belangrijk werk. Ik zeg dat als een medemens, met de conditie. Blijf het doen. Mensen, lees het boek, lees het boek meer dan eens. Sommige mensen vinden het prettig om boeken meermaals te lezen omdat ze ervan genieten. Dit is er een dat je bijna twee of drie keer moet lezen om volledig de kern te begrijpen van waar jij het over hebt. Ik wens jou het beste met je onderneming. Wij hebben die nodig. Het is een groot genoegen geweest. Het is goed om weer met je te praten, Jeremy.

 

Jeremy Griffith: Dat geldt ook voor mij, het is echt kostbaar. Enorm, enorm bedankt, Brian.”

 

 

[Notitie: Video/Essay 6 bevat een discussie die plaatsvond tijdens een pauze in het filmen van dit interview tussen Brian Carlton en Jeremy Griffith die kijkers ook geweldig verlichtend vonden.]

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – –

Kijk hoe Jeremy Griffith de doorbraak verlossende verklaring van de menselijke conditie presenteert in Video/F. Essay 3, of lees hoofdstuk 1 van VRIJHEID. Je kunt ook veel meer lezen over de transformatie die mogelijk is gemaakt door de verklaring van de menselijke conditie in Deel 3 van Transformeer jouw leven en redt de wereld, of in hoofdstuk 9 van VRIJHEID [VRIJHEID is in het Nederlands online beschikbaar als .pdf document op www.wtmnetherlands.com/freedom].